Liljana Hoxha: Kurthet e klanit Aliaj-Kapo-Xhunglini
Ramiz Alia transferoi thesarin e shtetit në Evropë
Liljana Hoxha
Ju jeni shprehur si shpëtoi R.Alia pa u dënuar në vitet ’70 ndërsa gruaja e Ilirit pretendon se xhaxhai i saj nuk ishte i implikuar në grupin armiqësor antiparti konsideruar libe
ral të Todi Lubonjës.Nuk do t’ia vlente të merresh me gënjeshtrat e saj, por ç’të bëjmë që këto janë gënjeshtra të R.Alisë. E.Hoxha në ‘69-‘70 kishte ngritur popullin peshë me demokratizimin e jetës së vendit e të jetës së brendshme të partisë. Për lirinë sa më të madhe të rinisë brenda kufijve ideologjikë, stimuluar sidomos dashurinë dhe martesat në bazë të saj. Personalisht ka frymëzuar veshjet aq sa mundeshin për kushtet ekonomike të vendit sa më moderne e me gjallërim detajesh sidomos rinore, fjongo, modele xhepash, jakash etj. Me filozofinë të dish ta bësh jetën sa më të bukur, për aq sa mundësi ke. Varianti (Kadarean etj. ) që ky ishte një kurth monstruoz i tipit alla kinez të revolucionit kulturor, për të stigmatizuar më liberalët “që t’u priten kokat” është qesharake. Kjo edhe pse ndodhin ngjarje të tilla si drama “Njollat e murrme” që paradoksalisht për fanatizmin e Mehmet Shehut pëlqehet nga ai e kritikohet nga E.Hoxha. Fakte subjektiviste që nuk mund të evitohen në asnjë epokë e asnjë regjim sado totalitar, si insinjifikative ndërkaq me profilin e përgjithshëm të individit. Festivali XI solli një risi liberalizmi absolutisht jo të rrezikshëm për regjimin, siç tentojnë ta komentojnë sot, ndonëse i kritikueshëm nga fanatikët filluar nga Mehmet Shehu. Unë mund të dëshmoj në lidhje me Enver Hoxhën sepse e shtrenjta, ime motër këndonte në kuartet në këtë festival. Ndaj e ndiqnim në televizor së bashku me të me komentet përkatëse kurrsesi negative, përveç se paksa të ekzagjeruara, jo për sa i përket muzikës (edhe pse më ritmike sa pritej), por për sjelljen në skenë të ndonjë këngëtari e sidomos të prezantimit të festivalit. Ndaj nuk i di të fshehtat e provokimit të luftës kundër shfaqjeve të huaja, me nerv shumë agresiv nga Mehmet Shehu, i kritikuar ndërkaq për “Njollat të murrme”. Ishte koha kur ndaloi edhe mësueset në shkolla të lyenin buzët me të kuq. Në zhvillime të tilla zbulohet prej tij grupi antiparti revizionist i Todi Lubonjës me në krye R.Alinë, në revizionim të pushtetit në favor të tyre përfituar nga stimulimi i vetë E.Hoxhës për demokratizimin e jetës së vendit. Kuptohet që Alia, i kryqëzuar tashmë nga Mehmet Shehu, lëshon Lubonjat, at e bir, Agim Meron, Thoma Deljanën, etj ndërkaq akuzon padrejtësisht të ndershmin anëtar të KQ, Fadil Paçramin, intelektualisht i paarritshëm prej tij. Ndërsa Alia “vetëm për gabime pa dashur, rrjedhojë e natyrës së tij shkodrane instinktivisht liberale, pa asnjë të keq, kohë kur këndonte vazhdimisht: o mami, mami blu, o mami blu”, i gjunjëzuar duke qarë përpara N. Hoxhës, apo e rënë të fikët përpara E. Hoxhës falet për gabime humane e jo politike. Gruaja e Ilirit konsideron flluskë sapuni thashethemet për thesarin e Enver Hoxhës.Sigurisht që kështu është për E.Hoxhën, por nuk është kështu për R.Alinë. Për çka do të ndalem fare pak. Ideologjia e totalitarizmi për pasojë, por jo idealizmi kryesisht prej ndershmërisë dhe përkushtimit për popullin e ka çuar E. Hoxhën në zgjidhje të gabuara për interesin kombëtar. Ai nuk ka qenë kurrë fals e ndryshe për veten e tij nga populli. Gjithçka që vendosej, së pari ai do ta zbatonte për vete dhe familjen e tij. Nuk e lejonte sinqeriteti ndaj idealit të ishte materialist, jo vetëm hapur, por as fshehur. Ai dogji tapitë e pronave të veta me gjithë kundërshtimet e të atit, që i thoshte “lëri o Enver se nuk na hanë bukën”. Në fund të jetës ai e ka kuptuar pabesinë shumë dimensionale të R. Alisë. Në vitin ‘84 më thotë: “Mblidhni lekë Liljanë, se nuk i dihet jetës”, ndërsa ishte shumë i kursyer në shërbimet ndaj tij. Para syve të tij çdo gjë do të ishte e organizuar dhe përfaqësuar në minimumin e mundshëm që nga personeli deri te rojet. A janë bërë shpërdorime? Padyshim. Në emër të shërbimit zyrtar ndaj tij, çdo gjë mund të ketë ndodhur, nisur nga papërgjegjshmëria jonë, e familjes për jetë më luksoze mbrapa syve të tij. Duhet thënë p.sh sidomos për jashtë shtetit: Sulo Gradeci e Isuf Kalo menaxhonin fonde speciale (me shpenzime personale marramendëse, madje në garë me njëri-tjetrin), justifikuar zyrtarisht nga shteti në shërbim të nevojave të E. Hoxhës në kohën, që ai nuk kërkonte, nuk priste asgjë e jo më të dinte se ç’bëhej në emër të tij me jetën prej asketi që bënte. Personalisht, ne të privilegjuar në krahasim me popullin, paguheshim me dieta shërbimi normale si çdo shqiptar që e lidhte puna me jashtë. Kështu, E. Hoxha nuk e njihte as lekun e as dollarin, madje askush e ka parë ndonjëherë me lek në duar, në xhepa apo në kasafortë. Përsa u përket fondeve të aktiviteteve të përgjithshme shtetërore ligjëruar në rrugë partiake apo qeveritare për cilado arsye që dihen (qoftë edhe të internacionalizmit proletar që kritikohet kaq shumë), çka me dijeni të E. Hoxhës i mbulonin H. Kapo apo M. Shehu, i monopolizoi pas tyre R. Alia vetëm në duart e veta të gjithë potencialin dhe burimet ekonomike shqiptare. Sot, dëshmitë për rrjedhje apo vjedhje të thesarit kombëtar prej R. Alisë kanë filluar. Por nuk është as e vështirë, as e çuditshme, përveç se po të mos duam të mendojmë se me ç’bazë ekonomike do të trashëgonte R. Alia pushtetin që i premtoi ish-byrosë politike nga socializmi në kapitalizëm? Si do të paguante konfiguracionin politik të pluralizmit, apo të zhvillonte shtresën e kapitalistëve nga vetë komunistët pa kapital? Ndërkaq që ish- pronarët s’kanë për t’u likuiduar dot sipas projektplanit pluralist të ‘89 në përvetësim nga ana e komunistëve të kapitalit të tyre. Ndaj them, madje me forcë, që vetëm Berisha në ka vullnet të distancohet në të mirë të vetes dhe të kombit nga vartësia pluRAMIZISTE, mund të investigojë për thesarin e Shqipërisë shpërndarë prej R. Alisë në kritere klanore e nepotizmi në bankat e Evropës. Të mos harrojmë që djali i tij, në vazhdimësi të të atit, rekrutuar për interesa sllavo-serbe, qe student në Francë, është pjesëtar i stafit të mirënjohur të bankës Credi Lyonne në Paris.Ekziston mendimi që ju kanë përjashtuar nga trashëgimia familjare prandaj dhe reagoni kështu, ndonëse thoni të vërtetën?Nuk vihet në dyshim që N. Hoxha na ka përjashtuar nga pasuria e saj, por jo e E. Hoxhës, përderisa ai s’mund të linte asgjë për çka thamë. Ndaj nuk është problemi sa të varfër apo sa të pasur jemi ne, por të sqarojmë të pavërtetat për E. Hoxhën, në interes të transparencës për ecuri normale kombëtare. Ndaj edhe jemi distancuar shumë herë publikisht nga mundësitë e pasurimit të familjes Xhuglini prej R. Alisë (siç jemi shprehur për DEKA-n etj). Ndërkaq, përjashtimi nga e ashtuquajtura pasuri e familjes padyshim që është edhe vetë preferenca jonë si të pakompromis me ta. Them kështu se, nga klani Alia-Kapo-Xhuglini (të ndërgjegjshëm që ne nuk biem në kompromis me ta), na janë ofruar indirekt lloj-lloj variantesh pasurimi, madje befasuese si entuziaste që, po t’i pranonim, do të humbnim integritetin e dinjitetin personal. Eshtë kryesisht kjo arsyeja që s’i kemi pranuar, pa e ditur që kështu do të ishim shitur padashur tek ata. Vërtetuar kurthe, këto prej tyre, për të na gjunjëzuar që doemos për pasojë të heshtnim.Ju thoni se keni bërë pa ditur anti-Katovicën. Ku konsiston kjo kryesisht, kur në intervistë pranohet nga vetë familja e E. Hoxhës ishte përgatitur për rënien e regjimit, me rënien e bustit, me ikjen nga shtëpia, etj.Eshtë argumenti më i tragjik për mua kur kuptova që çdo gjë ishte e organizuar në mënyrë të ndërgjegjshme, në zbatim të përpiktë të planit të përbashkët me R. Alinë. Përjashtuar mua dhe Sokolin, jo thjesht si më pak “të sajët” nga N. Hoxha, apo më pak “të tyret” në përgjithësi, siç ishim mësuar të trajtoheshim, por për t’u fshehur nga ne se trembeshin (ta konsiderojnë sipas këndvështrimit të tyre) për puritanizmin tonë “idiot” për Enver Hoxhën e vdekur dhe për dinjitetin e familjes në raport me popullin, duke kundërshtuar R. Alinë e po aq vetë familjen. E bindur edhe për minimumin që mund të perceptoj, për ç’ka ndodhur konkretisht kundër nesh, jam më shumë e turpëruar përpara opinionit publik edhe për aq faj sa të detyron fati të jesh pjesë e fajtorëve. Pikërisht këto muaj që kam zbërthyer hollësisht në linjat themelore platformën kriminale të R. Alisë për pluralizmin, një qytetar i panjohur më sjell një fletushkë, ku pasqyrohej kuintesenca e platformës propagandistike të projektplanit të tij, shpërndarë kjo me ç’më shpjegoi (për çka e verifikova) në formë trakti në dyert e Tiranës që në vitet ‘90. Njohja me faktin që ky trakt kishte shpallur publikisht që atëherë qëllimin antikombëtar të ndryshimit të regjimit politik, pa u kundërshtuar kurrë që nga ‘90 e këtej, ndërsa mua më shohin tek e demaskoj, si të isha alien, më copëtoi zëmrën. Se figurën e Don Kishotit e kisha marrë parasysh, në rast se nuk do të kuptohesha dot nga opinioni publik. Por, se po përpiqesha të hapja me zor sytë e shtrënguara fort, në rastin më të mirë nga indiferenca dhe frika të shqiptarëve, për çka ata e dinin me kohë, ishte demoralizimi im më i madh për ta! Ndaj përfytyro ç’mund të ketë qenë për mua kur (edhe pse dyshoja me kohë dhe kundërshtoja me ngulm gabimet që nuk më dukeshin të rastit), kur vërtetova se vetë familja e E. Hoxhës zbatonte pikë për pikë projektplanin mizor pluRAMIZIST, duke pranuar natyrshëm ekstremet ndaj E. Hoxhës dhe po aq turpin ndaj tyre me thashethemnajën e viteve ‘90, në favor të planeve për të ardhmen me Alinë. Ndaj kështu shpjegohet sot çudia ndaj distancimit fillestar të N. Hoxhës, Ilirit, Pranverës jo vetëm nga komunizmi, por për t’i bërë bisht nderimit të populli ndaj E. Hoxhës, kryesisht në datat 16 tetor dhe 11 prill. Përveç argëtimit në “kohën e lirë” të gruas së Ilirit pikërisht në ditët e rënies së bustit të E. Hoxhës me naziskinin E.Rama që, përveç se nga të parët që fliste në “Zërin e Amerikës” kundër E. Hoxhës, ishte edhe organizatori i turmës për të protestuar përpara shtëpisë së tij për gjakun që i kishte pirë popullit. Kohë kjo mbarsur me shumë çudi. P.sh nga miqësi e ngushtë me biznesmenë antikomuniste italian (ofruar nga R.Alia) që jetonte me ta, që shante E.Hoxhën në shtëpinë e Ilirit në sytë e tij. Përveç qëndrimit flagrant të pashpjegueshëm si të painteresuar familjar atëherë për mua, për transferimin e eshtrave të E. Hoxhës, iniciuar nga komunistët për ta zhvendosur nga varrezat e Sharrës dhe për ta ruajtur ditë e natë. Më është dashur të mbuloj principialisht qëndrimet skandaloze të brendshme të familjes, duke e përfaqësuar atë me mendimin tim ndaj Milloshit: Enver Hoxhën e çoi koha në Sharrë. Në se do ngrihet, do ta ngrejë vetë koha dhe jo 100 komunistë. Se ai ishte i gjithë popullit dhe jo vetëm i komunistëve! (Kjo pas zhvendosjes së eshtrave të E. Hoxhës prej Berishës, kur Sokolit të tronditur i duhet t’i ndodhet pranë procesit, ndërsa Iliri me Klementin detyrohen t’i shkojnë mbrapa. Qëndruar të tre së largu nga rrethanat, verifikimin për trupin e E. Hoxhës e bën hetuesi i vjetër, Florian Kolaneci. Ndaj gënjeshtrat flagrante prej kohesh edhe pse të parëndësishme, si të parrezikshme, si produkt vaniteti, drejtuar sidomos kosovarëve se si e gjeti Iliri Enver Hoxhën të paprishur me karafilin e kosovarëve në gjoks, gënjeshtër që përsëritet nga e shoqja, faktojnë potencialisht se çfarë manipulimesh vinë prej këtij çifti prej R. Alisë, prej N. Hoxhës, si dhe prej karakterit të tyre personal për përgjegjësi të mirëfilltë përpara kombit, së paku si të instrumentalizuar të tyre. Kohë kjo kur pritja e popullit në nderim të E. Hoxhës bëhej vetëm në shtëpinë time, ku i duhej të vinte Ilirit e Pranverës, ndonëse Sokoli ishte emigrant jashtë në Itali. Kjo për sa kohë që me urdhër të R. Alisë do të kthehej pllaka. Pas daljes nga burgu, R. Alia deklarohet publikisht besnik i E. Hoxhës dhe se mbetet socialist. Shërbim i drejtpërdrejtë për t’iu futur sërish së bashku politikës me familjen e E. Hoxhës, ishte ndërmarrja e Ilirit për ta deklaruar në popull si të vetmen zgjidhje shpëtimi nga pushteti fashist i Berishës, Republikën Presidenciale me president domosdoshmërisht R. Alinë. Për çka ne mund të faktojmë planin konkret të tyre për rimarrjen e pushtetit. Në këtë hulli rezulton prania si pa të keq e Klement Kolanecit në organizatën “Hakmarrja për Drejtësi” dhe përgjithësisht mbështetja prej vëllezërve Kolaneci ndaj saj. Kjo në zbërthim të premtimit themelor të R. Alisë në byronë politike në ’89 : Sidoqoftë edhe në kapitalizëm pushteti do të jetë i yni. Atë do ta mbrojmë po të jetë nevoja me dhunë, ushtarakisht dhe me gjak. Për këtë i kemi të gjitha mundësitë dhe ndihmën nga jashtë, kryesisht nga fqinjët me të njëjtën ideologji (pra Serbia).Realisht të dhimbsen djemtë, në atë kohë të vegjël, e të ndershmit Hajredin Shyti, të viktimizuar deri në kriminalizim në nxitje të motiveve njerëzore të hakmarrjes ndaj të atit. Vepër kjo prej sigurimsit të vjetër Luan Bobrati, instrument i R. Alisë si ish-shef i policisë sekrete. Person ky gjithmonë në fabrikim intrigash të urdhëruara prej tij, konkretisht edhe ndaj meje që në diktaturë, edhe pse nuk e kam takuar kurrë. Ngjarjet e ‘97 ishin pikërisht përmbysja me dhunë e pushtetit të Berishës, për të rimarrë pushtetin Alia, por kurrsesi jo më personalisht, për diskreditim absolut në popull së paku karakterialisht. * * *Kështu, pas djegies së të gjitha planeve të tyre, historiku i largimit të familjes nga blloku prej gruas së Ilirit është tërësisht i maskuar apo i përfaqësuar vetëm në zbatim të kritikave, apo marrë për model zgjidhjet e mia dhe të Sokolit. Kjo thjesht me koshiencën që është propaganda që e prezanton mirë tërë familjen e E. Hoxhës. E vërteta ka qenë jo thjesht konfliktuale, po tepër principiale për qëndrime politike. Marrim vetëm një shembull. Fakti është që në ujdi me R. Alinë, N. Hoxha me të “sajtë” s’donin të largoheshin nga shtëpia, por vetëm të përmblidheshin në trekatëshin e saj, duke lënë të lirë pjesën tjetër, me orientimin: Të ulim kokat! Më duhej t’iu thosha: - Dje ishim miopë, por sot e kuptojmë që na paskan urryer, prandaj edhe duhet së paku t’i respektojmë, e të jetojmë si gjithë të tjerët. Por s’kemi arsye të ulim kokat përderisa jemi të pafajshëm. Duhet thënë se vite me parë, kur E. Hoxha ishte ende gjallë, i kam kërkuar N. Hoxhës që unë e Sokoli të jetojmë jashtë bllokut. Ajo u entuziazmua si zgjidhja më e mirë për mua. Ishte Sokoli që nuk pranoi se shqetësohej për të atin, që s’do të mund ta lejonte largimin tonë, sidomos prej Valbonës që e donte gjithmonë pas vetes. Ndërsa në vitet ’90, N. Hoxha më lutet që të mos ia prish familjes së E. Hoxhës avenirin që u ofron R. Alia. Natyrisht që unë nuk mund të pranoja dhe i them: Ju ende s’po e kuptoni që duhet të lëmë jo vetëm shtëpinë, por duhet të dalim edhe nga Blloku. Kështu ndodhi. Unë e Sokoli u strehuam që në ‘90 te prindërit e mi, ndërsa Nexhmija, Iliri e Pranvera deri në ‘92-93 kanë jetuar në ndërtesën e OSBE-së, prej nga i hoqën dhe i çuan te pularia. Mjafton me kaq sepse jam e bindur që nuk ka nevojë për mozaikë hollësirash faktike të tjera për cilindo që është në gjendje paanësisht të gjykojë. Ndaj falënderoj R. Alinë e N. Hoxhën që kanë provokuar vetë të gjitha mundësitë që unë të hapem gjithmonë e më shumë, duke më ndihmuar që përgjegjësinë personale përpara kombit ta shlyej sa më shpejt. Tashmë qetësisht do të vazhdoj analizat për çdo argument që do të më shqetësojë së mbajturi peng Shqipërinë.
Liljana Hoxha
Ju jeni shprehur si shpëtoi R.Alia pa u dënuar në vitet ’70 ndërsa gruaja e Ilirit pretendon se xhaxhai i saj nuk ishte i implikuar në grupin armiqësor antiparti konsideruar libe
ral të Todi Lubonjës.Nuk do t’ia vlente të merresh me gënjeshtrat e saj, por ç’të bëjmë që këto janë gënjeshtra të R.Alisë. E.Hoxha në ‘69-‘70 kishte ngritur popullin peshë me demokratizimin e jetës së vendit e të jetës së brendshme të partisë. Për lirinë sa më të madhe të rinisë brenda kufijve ideologjikë, stimuluar sidomos dashurinë dhe martesat në bazë të saj. Personalisht ka frymëzuar veshjet aq sa mundeshin për kushtet ekonomike të vendit sa më moderne e me gjallërim detajesh sidomos rinore, fjongo, modele xhepash, jakash etj. Me filozofinë të dish ta bësh jetën sa më të bukur, për aq sa mundësi ke. Varianti (Kadarean etj. ) që ky ishte një kurth monstruoz i tipit alla kinez të revolucionit kulturor, për të stigmatizuar më liberalët “që t’u priten kokat” është qesharake. Kjo edhe pse ndodhin ngjarje të tilla si drama “Njollat e murrme” që paradoksalisht për fanatizmin e Mehmet Shehut pëlqehet nga ai e kritikohet nga E.Hoxha. Fakte subjektiviste që nuk mund të evitohen në asnjë epokë e asnjë regjim sado totalitar, si insinjifikative ndërkaq me profilin e përgjithshëm të individit. Festivali XI solli një risi liberalizmi absolutisht jo të rrezikshëm për regjimin, siç tentojnë ta komentojnë sot, ndonëse i kritikueshëm nga fanatikët filluar nga Mehmet Shehu. Unë mund të dëshmoj në lidhje me Enver Hoxhën sepse e shtrenjta, ime motër këndonte në kuartet në këtë festival. Ndaj e ndiqnim në televizor së bashku me të me komentet përkatëse kurrsesi negative, përveç se paksa të ekzagjeruara, jo për sa i përket muzikës (edhe pse më ritmike sa pritej), por për sjelljen në skenë të ndonjë këngëtari e sidomos të prezantimit të festivalit. Ndaj nuk i di të fshehtat e provokimit të luftës kundër shfaqjeve të huaja, me nerv shumë agresiv nga Mehmet Shehu, i kritikuar ndërkaq për “Njollat të murrme”. Ishte koha kur ndaloi edhe mësueset në shkolla të lyenin buzët me të kuq. Në zhvillime të tilla zbulohet prej tij grupi antiparti revizionist i Todi Lubonjës me në krye R.Alinë, në revizionim të pushtetit në favor të tyre përfituar nga stimulimi i vetë E.Hoxhës për demokratizimin e jetës së vendit. Kuptohet që Alia, i kryqëzuar tashmë nga Mehmet Shehu, lëshon Lubonjat, at e bir, Agim Meron, Thoma Deljanën, etj ndërkaq akuzon padrejtësisht të ndershmin anëtar të KQ, Fadil Paçramin, intelektualisht i paarritshëm prej tij. Ndërsa Alia “vetëm për gabime pa dashur, rrjedhojë e natyrës së tij shkodrane instinktivisht liberale, pa asnjë të keq, kohë kur këndonte vazhdimisht: o mami, mami blu, o mami blu”, i gjunjëzuar duke qarë përpara N. Hoxhës, apo e rënë të fikët përpara E. Hoxhës falet për gabime humane e jo politike. Gruaja e Ilirit konsideron flluskë sapuni thashethemet për thesarin e Enver Hoxhës.Sigurisht që kështu është për E.Hoxhën, por nuk është kështu për R.Alinë. Për çka do të ndalem fare pak. Ideologjia e totalitarizmi për pasojë, por jo idealizmi kryesisht prej ndershmërisë dhe përkushtimit për popullin e ka çuar E. Hoxhën në zgjidhje të gabuara për interesin kombëtar. Ai nuk ka qenë kurrë fals e ndryshe për veten e tij nga populli. Gjithçka që vendosej, së pari ai do ta zbatonte për vete dhe familjen e tij. Nuk e lejonte sinqeriteti ndaj idealit të ishte materialist, jo vetëm hapur, por as fshehur. Ai dogji tapitë e pronave të veta me gjithë kundërshtimet e të atit, që i thoshte “lëri o Enver se nuk na hanë bukën”. Në fund të jetës ai e ka kuptuar pabesinë shumë dimensionale të R. Alisë. Në vitin ‘84 më thotë: “Mblidhni lekë Liljanë, se nuk i dihet jetës”, ndërsa ishte shumë i kursyer në shërbimet ndaj tij. Para syve të tij çdo gjë do të ishte e organizuar dhe përfaqësuar në minimumin e mundshëm që nga personeli deri te rojet. A janë bërë shpërdorime? Padyshim. Në emër të shërbimit zyrtar ndaj tij, çdo gjë mund të ketë ndodhur, nisur nga papërgjegjshmëria jonë, e familjes për jetë më luksoze mbrapa syve të tij. Duhet thënë p.sh sidomos për jashtë shtetit: Sulo Gradeci e Isuf Kalo menaxhonin fonde speciale (me shpenzime personale marramendëse, madje në garë me njëri-tjetrin), justifikuar zyrtarisht nga shteti në shërbim të nevojave të E. Hoxhës në kohën, që ai nuk kërkonte, nuk priste asgjë e jo më të dinte se ç’bëhej në emër të tij me jetën prej asketi që bënte. Personalisht, ne të privilegjuar në krahasim me popullin, paguheshim me dieta shërbimi normale si çdo shqiptar që e lidhte puna me jashtë. Kështu, E. Hoxha nuk e njihte as lekun e as dollarin, madje askush e ka parë ndonjëherë me lek në duar, në xhepa apo në kasafortë. Përsa u përket fondeve të aktiviteteve të përgjithshme shtetërore ligjëruar në rrugë partiake apo qeveritare për cilado arsye që dihen (qoftë edhe të internacionalizmit proletar që kritikohet kaq shumë), çka me dijeni të E. Hoxhës i mbulonin H. Kapo apo M. Shehu, i monopolizoi pas tyre R. Alia vetëm në duart e veta të gjithë potencialin dhe burimet ekonomike shqiptare. Sot, dëshmitë për rrjedhje apo vjedhje të thesarit kombëtar prej R. Alisë kanë filluar. Por nuk është as e vështirë, as e çuditshme, përveç se po të mos duam të mendojmë se me ç’bazë ekonomike do të trashëgonte R. Alia pushtetin që i premtoi ish-byrosë politike nga socializmi në kapitalizëm? Si do të paguante konfiguracionin politik të pluralizmit, apo të zhvillonte shtresën e kapitalistëve nga vetë komunistët pa kapital? Ndërkaq që ish- pronarët s’kanë për t’u likuiduar dot sipas projektplanit pluralist të ‘89 në përvetësim nga ana e komunistëve të kapitalit të tyre. Ndaj them, madje me forcë, që vetëm Berisha në ka vullnet të distancohet në të mirë të vetes dhe të kombit nga vartësia pluRAMIZISTE, mund të investigojë për thesarin e Shqipërisë shpërndarë prej R. Alisë në kritere klanore e nepotizmi në bankat e Evropës. Të mos harrojmë që djali i tij, në vazhdimësi të të atit, rekrutuar për interesa sllavo-serbe, qe student në Francë, është pjesëtar i stafit të mirënjohur të bankës Credi Lyonne në Paris.Ekziston mendimi që ju kanë përjashtuar nga trashëgimia familjare prandaj dhe reagoni kështu, ndonëse thoni të vërtetën?Nuk vihet në dyshim që N. Hoxha na ka përjashtuar nga pasuria e saj, por jo e E. Hoxhës, përderisa ai s’mund të linte asgjë për çka thamë. Ndaj nuk është problemi sa të varfër apo sa të pasur jemi ne, por të sqarojmë të pavërtetat për E. Hoxhën, në interes të transparencës për ecuri normale kombëtare. Ndaj edhe jemi distancuar shumë herë publikisht nga mundësitë e pasurimit të familjes Xhuglini prej R. Alisë (siç jemi shprehur për DEKA-n etj). Ndërkaq, përjashtimi nga e ashtuquajtura pasuri e familjes padyshim që është edhe vetë preferenca jonë si të pakompromis me ta. Them kështu se, nga klani Alia-Kapo-Xhuglini (të ndërgjegjshëm që ne nuk biem në kompromis me ta), na janë ofruar indirekt lloj-lloj variantesh pasurimi, madje befasuese si entuziaste që, po t’i pranonim, do të humbnim integritetin e dinjitetin personal. Eshtë kryesisht kjo arsyeja që s’i kemi pranuar, pa e ditur që kështu do të ishim shitur padashur tek ata. Vërtetuar kurthe, këto prej tyre, për të na gjunjëzuar që doemos për pasojë të heshtnim.Ju thoni se keni bërë pa ditur anti-Katovicën. Ku konsiston kjo kryesisht, kur në intervistë pranohet nga vetë familja e E. Hoxhës ishte përgatitur për rënien e regjimit, me rënien e bustit, me ikjen nga shtëpia, etj.Eshtë argumenti më i tragjik për mua kur kuptova që çdo gjë ishte e organizuar në mënyrë të ndërgjegjshme, në zbatim të përpiktë të planit të përbashkët me R. Alinë. Përjashtuar mua dhe Sokolin, jo thjesht si më pak “të sajët” nga N. Hoxha, apo më pak “të tyret” në përgjithësi, siç ishim mësuar të trajtoheshim, por për t’u fshehur nga ne se trembeshin (ta konsiderojnë sipas këndvështrimit të tyre) për puritanizmin tonë “idiot” për Enver Hoxhën e vdekur dhe për dinjitetin e familjes në raport me popullin, duke kundërshtuar R. Alinë e po aq vetë familjen. E bindur edhe për minimumin që mund të perceptoj, për ç’ka ndodhur konkretisht kundër nesh, jam më shumë e turpëruar përpara opinionit publik edhe për aq faj sa të detyron fati të jesh pjesë e fajtorëve. Pikërisht këto muaj që kam zbërthyer hollësisht në linjat themelore platformën kriminale të R. Alisë për pluralizmin, një qytetar i panjohur më sjell një fletushkë, ku pasqyrohej kuintesenca e platformës propagandistike të projektplanit të tij, shpërndarë kjo me ç’më shpjegoi (për çka e verifikova) në formë trakti në dyert e Tiranës që në vitet ‘90. Njohja me faktin që ky trakt kishte shpallur publikisht që atëherë qëllimin antikombëtar të ndryshimit të regjimit politik, pa u kundërshtuar kurrë që nga ‘90 e këtej, ndërsa mua më shohin tek e demaskoj, si të isha alien, më copëtoi zëmrën. Se figurën e Don Kishotit e kisha marrë parasysh, në rast se nuk do të kuptohesha dot nga opinioni publik. Por, se po përpiqesha të hapja me zor sytë e shtrënguara fort, në rastin më të mirë nga indiferenca dhe frika të shqiptarëve, për çka ata e dinin me kohë, ishte demoralizimi im më i madh për ta! Ndaj përfytyro ç’mund të ketë qenë për mua kur (edhe pse dyshoja me kohë dhe kundërshtoja me ngulm gabimet që nuk më dukeshin të rastit), kur vërtetova se vetë familja e E. Hoxhës zbatonte pikë për pikë projektplanin mizor pluRAMIZIST, duke pranuar natyrshëm ekstremet ndaj E. Hoxhës dhe po aq turpin ndaj tyre me thashethemnajën e viteve ‘90, në favor të planeve për të ardhmen me Alinë. Ndaj kështu shpjegohet sot çudia ndaj distancimit fillestar të N. Hoxhës, Ilirit, Pranverës jo vetëm nga komunizmi, por për t’i bërë bisht nderimit të populli ndaj E. Hoxhës, kryesisht në datat 16 tetor dhe 11 prill. Përveç argëtimit në “kohën e lirë” të gruas së Ilirit pikërisht në ditët e rënies së bustit të E. Hoxhës me naziskinin E.Rama që, përveç se nga të parët që fliste në “Zërin e Amerikës” kundër E. Hoxhës, ishte edhe organizatori i turmës për të protestuar përpara shtëpisë së tij për gjakun që i kishte pirë popullit. Kohë kjo mbarsur me shumë çudi. P.sh nga miqësi e ngushtë me biznesmenë antikomuniste italian (ofruar nga R.Alia) që jetonte me ta, që shante E.Hoxhën në shtëpinë e Ilirit në sytë e tij. Përveç qëndrimit flagrant të pashpjegueshëm si të painteresuar familjar atëherë për mua, për transferimin e eshtrave të E. Hoxhës, iniciuar nga komunistët për ta zhvendosur nga varrezat e Sharrës dhe për ta ruajtur ditë e natë. Më është dashur të mbuloj principialisht qëndrimet skandaloze të brendshme të familjes, duke e përfaqësuar atë me mendimin tim ndaj Milloshit: Enver Hoxhën e çoi koha në Sharrë. Në se do ngrihet, do ta ngrejë vetë koha dhe jo 100 komunistë. Se ai ishte i gjithë popullit dhe jo vetëm i komunistëve! (Kjo pas zhvendosjes së eshtrave të E. Hoxhës prej Berishës, kur Sokolit të tronditur i duhet t’i ndodhet pranë procesit, ndërsa Iliri me Klementin detyrohen t’i shkojnë mbrapa. Qëndruar të tre së largu nga rrethanat, verifikimin për trupin e E. Hoxhës e bën hetuesi i vjetër, Florian Kolaneci. Ndaj gënjeshtrat flagrante prej kohesh edhe pse të parëndësishme, si të parrezikshme, si produkt vaniteti, drejtuar sidomos kosovarëve se si e gjeti Iliri Enver Hoxhën të paprishur me karafilin e kosovarëve në gjoks, gënjeshtër që përsëritet nga e shoqja, faktojnë potencialisht se çfarë manipulimesh vinë prej këtij çifti prej R. Alisë, prej N. Hoxhës, si dhe prej karakterit të tyre personal për përgjegjësi të mirëfilltë përpara kombit, së paku si të instrumentalizuar të tyre. Kohë kjo kur pritja e popullit në nderim të E. Hoxhës bëhej vetëm në shtëpinë time, ku i duhej të vinte Ilirit e Pranverës, ndonëse Sokoli ishte emigrant jashtë në Itali. Kjo për sa kohë që me urdhër të R. Alisë do të kthehej pllaka. Pas daljes nga burgu, R. Alia deklarohet publikisht besnik i E. Hoxhës dhe se mbetet socialist. Shërbim i drejtpërdrejtë për t’iu futur sërish së bashku politikës me familjen e E. Hoxhës, ishte ndërmarrja e Ilirit për ta deklaruar në popull si të vetmen zgjidhje shpëtimi nga pushteti fashist i Berishës, Republikën Presidenciale me president domosdoshmërisht R. Alinë. Për çka ne mund të faktojmë planin konkret të tyre për rimarrjen e pushtetit. Në këtë hulli rezulton prania si pa të keq e Klement Kolanecit në organizatën “Hakmarrja për Drejtësi” dhe përgjithësisht mbështetja prej vëllezërve Kolaneci ndaj saj. Kjo në zbërthim të premtimit themelor të R. Alisë në byronë politike në ’89 : Sidoqoftë edhe në kapitalizëm pushteti do të jetë i yni. Atë do ta mbrojmë po të jetë nevoja me dhunë, ushtarakisht dhe me gjak. Për këtë i kemi të gjitha mundësitë dhe ndihmën nga jashtë, kryesisht nga fqinjët me të njëjtën ideologji (pra Serbia).Realisht të dhimbsen djemtë, në atë kohë të vegjël, e të ndershmit Hajredin Shyti, të viktimizuar deri në kriminalizim në nxitje të motiveve njerëzore të hakmarrjes ndaj të atit. Vepër kjo prej sigurimsit të vjetër Luan Bobrati, instrument i R. Alisë si ish-shef i policisë sekrete. Person ky gjithmonë në fabrikim intrigash të urdhëruara prej tij, konkretisht edhe ndaj meje që në diktaturë, edhe pse nuk e kam takuar kurrë. Ngjarjet e ‘97 ishin pikërisht përmbysja me dhunë e pushtetit të Berishës, për të rimarrë pushtetin Alia, por kurrsesi jo më personalisht, për diskreditim absolut në popull së paku karakterialisht. * * *Kështu, pas djegies së të gjitha planeve të tyre, historiku i largimit të familjes nga blloku prej gruas së Ilirit është tërësisht i maskuar apo i përfaqësuar vetëm në zbatim të kritikave, apo marrë për model zgjidhjet e mia dhe të Sokolit. Kjo thjesht me koshiencën që është propaganda që e prezanton mirë tërë familjen e E. Hoxhës. E vërteta ka qenë jo thjesht konfliktuale, po tepër principiale për qëndrime politike. Marrim vetëm një shembull. Fakti është që në ujdi me R. Alinë, N. Hoxha me të “sajtë” s’donin të largoheshin nga shtëpia, por vetëm të përmblidheshin në trekatëshin e saj, duke lënë të lirë pjesën tjetër, me orientimin: Të ulim kokat! Më duhej t’iu thosha: - Dje ishim miopë, por sot e kuptojmë që na paskan urryer, prandaj edhe duhet së paku t’i respektojmë, e të jetojmë si gjithë të tjerët. Por s’kemi arsye të ulim kokat përderisa jemi të pafajshëm. Duhet thënë se vite me parë, kur E. Hoxha ishte ende gjallë, i kam kërkuar N. Hoxhës që unë e Sokoli të jetojmë jashtë bllokut. Ajo u entuziazmua si zgjidhja më e mirë për mua. Ishte Sokoli që nuk pranoi se shqetësohej për të atin, që s’do të mund ta lejonte largimin tonë, sidomos prej Valbonës që e donte gjithmonë pas vetes. Ndërsa në vitet ’90, N. Hoxha më lutet që të mos ia prish familjes së E. Hoxhës avenirin që u ofron R. Alia. Natyrisht që unë nuk mund të pranoja dhe i them: Ju ende s’po e kuptoni që duhet të lëmë jo vetëm shtëpinë, por duhet të dalim edhe nga Blloku. Kështu ndodhi. Unë e Sokoli u strehuam që në ‘90 te prindërit e mi, ndërsa Nexhmija, Iliri e Pranvera deri në ‘92-93 kanë jetuar në ndërtesën e OSBE-së, prej nga i hoqën dhe i çuan te pularia. Mjafton me kaq sepse jam e bindur që nuk ka nevojë për mozaikë hollësirash faktike të tjera për cilindo që është në gjendje paanësisht të gjykojë. Ndaj falënderoj R. Alinë e N. Hoxhën që kanë provokuar vetë të gjitha mundësitë që unë të hapem gjithmonë e më shumë, duke më ndihmuar që përgjegjësinë personale përpara kombit ta shlyej sa më shpejt. Tashmë qetësisht do të vazhdoj analizat për çdo argument që do të më shqetësojë së mbajturi peng Shqipërinë.
posted by Engjell at 11:32 e paradites
<< Home