Libri i Nikoll Lesit

Hyrje e librit
Ky libër është shkruar në periudhën 2004‑2005. Inicues për nisjen e këtij libri u bë Fatos Nano me sulmet e tij ndaj meje duke kërkuar kokën time në "sininë e argjentë" të Xhoana Nanos. E kisha takuar vetëm një herë në mortin e nënës së tij, vit kur ai akoma ishte në burg. Nuk kisha patur asnjë njohje tjetër më parë me të, por në libër mundohem të sqaroj oshilacionet e tij ndër vite si njeri dhe si lider. Dikush, nga miqtë e mijë gazetar, me tha se në këtë libër ti ke treguar edhe oshilacionet e tua. Mundet, të jetë e vertetë, pasi edhe unë jam pjesë e këtij realiteti tranzicioni postkomunist, megjithatë në libër kam thënë ato çka kam përjetuar, bazuar në një film "Zbukuroj, por nuk genjej". Libri duhej të dilte nga mesi i këtij viti me titullin e paralajmëruar "Si e njoha Fatos Nanon?". Por për njëmijë e një arsye nuk arrita ta përfundoj për botim. Meqënëse u vonova atëhere vendosa t'i bashkoj në një libër, ndonëse paksa voluminoz, edhe për Sali Berishën, të cilat janë shkruar nga periudha qershor‑ tetor 2005.
Nuk e di nëse kam arritur të nxjerr pjesën e padukshme për opinionin të dy liderëve që ndërtuan, shkatërruan dhe ribënë Shqipërinë në vitet 1990‑2005

Pse ka ndryshuar Nano?
Kishte kohë që përflitej nga shumë deputetë të mazhorancës se Fatos Nano ka tre vite që ka ndryshuar krejtësisht."Është tjetërsuar !"‑thonin. Edi Rama e përqeshte këtë metamorfozë të kryesocialistit duke treguar barcaleta për Fatosin. Pas martesës ë dytë me Xhoanën ai ishte bërë më cinik, më i dhunshëm në marrëdhëniet me vartësit; më i dashuruar pas euros dhe dollarit dhe servil në plotësimin e çdo deshire të Xhoanës. Personalisht mendoj se para vitit 2001 nuk ka qenë ky që është sot, natyrisht nuk flas në sensin fizik, pasi ai ka plot 52 vite mbi supe. Siç thotë një analist i njohur i komenteve politike, Andi Bushati " Nano ishte një politikan i sjellshëm, por tashmë i kthyer në kundërtën e tij". Zoti Nano kishte dhënë disa herë prova mirëkuptimi, largpamësie dhe tolerance . Në vitet e para të pluralizmit ai projektoi një të majte perëndimore në përballje e përplasje me të vjetrit e PS së, të cilët bërtisnin për Europën, porse shikonin ende tek vitet e kohës së Ramiz Alisë. U desh burgu i Nanos që e majta të përbashkohej e të ngrihej politikisht. Burgu e privoi nga liria, por e burrëroi në burracërinë e tij. Nga burgu i Bençës në Tepelenë kryetari Nano shihte përtej dritareve të qelisë se PS ja kishte nevojë për reformim drastik në njerëz e në program. U humbën zgjedhjet e kontestueshme e të manipuluara të 26 majit 1996. Njeriu i burgosur Nano kërkoi reformim të udhëheqjes së PS së. Dërgonte asokohe letra nga burgu për t'i botuar në gazetën e partisë ku ai ishte kryetar, pra në "Zëri i Popullit", por nuk ia botonin. Namik Dokle jepnte urdhërin e prerë që asnjë shkrim apo letër e kryetarit të PS së të mos botohej, pasi " ai nuk e di se ç'thotë pasi është në qeli !". Shkonte në Bençë Rexhina Nano, një grua e mrekullueshme për nga virtytet e një femre të vendosur për të mbrojtur të drejtat e burrit të burgosur, dhe na sillte "Mocionin për Debat" të Nanos drejtuar kryesisë së PS së në korrik të vitit '96. Në darkë kundërshtarët e Nanos në PS më merrnin në telefon herë mua dhe disa herë Ben Blushin i cili ishte kryeredaktor i gazetës "Koha Jonë" që të mos i botohet letra dhe as ndonjë gjë tjetër nga kryetari i burgosur, pasi, sipas tyre "ka rrjedhur". Natyrisht gazeta "Koha Jonë" i botoi sepse ishte dhe mbetet përherë me opozitën në sensin e kritikës së gabimeve të çdo pushteti. Namik Dokle dhe Servet Pëllumbi konkuruan në kongresin e fundvitit '96 me kryetarin e burgosur dhe për pak sa nuk e rrëzuan për t'i zënë vendin. Ndërsa Nano vazhdonte në solidaritet me Majkon, Islamin, Ruçin dhe gazetën "Koha Jonë". Dyert e tjera në PS, si dera e burgut të qelisë, ishin mbyllur për këtë të burgosur politik. Ai rrinte në vetminë e qelisë, kurse kundërshtarët e tij në parti shëtisnin kryeqytetëve të Europës dhe kur ktheheshin deklaronin për median se "ishim duke kërkuar të drejtat e kryetarit të burgosur". Shkonte në selinë e PS së një avokat dhe kërkonte ta mbronte Nanon kundrejt një pagese të lartë, kurse sot ai jurist është zyrtar i lartë në hierarkinë e Shtetit me firmën e vetë kryesocialistit. Me emrin e kryetarit të burgosur, të Vlorës dhe të gazetes "Koha Jonë" të djegur natën e 2 marsit 1997 e majta erdhi në pushtet në verën e atij viti. Berisha iku me një turp të madh mbi supe. Por mënjëherë në dyert e PS së u turrën një urdi njerëzish, të mirë e të këqinj, kundërshtarë e miq të tij. Donin pushtet, donin para e prona. Iu kishte ardhur në dorë Pushteti. Tani nuk kishte më radhë se kush ishte më i përkushtuar në devotshmëri ndaj së drejtës dhe viteve ' 92 ' 97. Tani kush ishte më servil dhe sillte me tepër lekë i duhej kryetarit Nano. I etur nga mungesa e lirisë dhe i verbuar nga mungesa e dritës në qeli kryetari i së majtës në pushtet nuk shikonte përtej dritares së zyrës së tij në PS, e cila ishte dritarja e hyrjes në pushtet për këdo që i rinte afër dhe rrotull. I burgosuri u bë kryeministër i vendit. Nga qelia direkt në krye të drejtimit të Shqipërisë. Bashkë me stafin e gazetarëve të viteve '91 '97 filluam të hidhnim kritikat e para ndaj pushtetit të ri të Nanos si kryeministër. Moria e bodigardëve dhe ulërima e sirenave të policisë që hapnin rrugën kur kalonte zoti Nano e bënin atë, me sa dukej, të ndihej realisht Zoti i Shqipërisë, aq me tepër që ish Presidenti Berisha ishte në fundin e humnerës së tij politike, të paktën nja tre vite pas të mbrapshtit vit '97. Aq sa ishte thellë i zhytur Berisha, po aq lart në qiell rrinte Nano. Kritikat e para të medias "Koha Jonë", pasi media të tjera numëroheshin me gishta, sikur zgjuan tek kryeministri Nano reaksionin e të paprekshmit, aq sa në konferencën e FRESH it të Tiranës në fillim të vitit 1998 sulmoi hapur e pa mëdyshje gazetën "Koha Jonë" dhe botuesin e saj. "Nuk kam ardhur në pushtet për të larë borxhet e Nikollë Lesit" deklaroi zoti Nano i prekur e i inatosur nga kritikat e gazetës. E shihja atë natë në televizor fjalën e tij dhe akoma nuk u besoja syve nëse ishte vertete Fatos Nano që fliste kundër medias së parë të pavarur në Shqipëri. Borxhet gazeta i kishte krijuar, pasi na dogjën krejt gazetën me 2 mars 1997 si dhe kishim kaluar një kalvar vuajtjesh nga sulmet e pushtetit nga vitet '92‑'97. Nga muaji nentor '96 gjer nga fundi i vitit '97 "Koha Jonë" botohej çdo ditë mbi 70 mijë kopje ose pothuaj sa dyfishi i tirazhit të të gjitha gazetave në vitin 2005. Nga muaji dhjetor '96 gjer me 30 qershor '97 gazeta shkonte në çdo pikë shitje, por nuk arkëtohej në financat e gazetës as 20 përqind e shitjes pasi ishte rrëmujë dhe luftë . SHIK‑u i Gazidedes na dogji dhe qëlloi me armë mikrobuzat e m jetet e transportit të gazetës në muajt dhjetor 1996‑ shkurt 1997. Mos harroni se agjencia e transportit të gazetës kishte mbi 11 furgona transporti dhe që sejcila kushtonte diku tek 15 ‑ 20 milionë lekë të vjetra. I gjithi ishte investim me paratë e gazetës me të madhe në vend. Në atë periudhë saliste merrnim taksi dhe furgona taksi , që dihet sa kushtojnë, vetëm e vetëm që të çonim gazetën "Koha Jonë" tek lexuesit. Po iu përmend vetëm një fakt: edhe për Tropojën që është në fund të dynjasë e ku çonim vetëm 200 gazeta paguanim mjet të veçantë me deshirën e mirë që lexuesit të kishin gazetën. Shtetit jo vetëm që nuk i shkonte në mendje të na ndihmonte, por përkundrazi na bllokonte, dhe shkatërronte. Në vend që shteti i pasluftës të na kompensonte djegien e gazetes, ai filloi sulmin për të na "djegur" në një mënyrë më "demokratike" , siç tashmë dëshmoi vepra e Nanos. Në fillim stafi i gazetarëve u turbullua nga ky sulm direkt dhe pa sens miqësor i kryeministrit Nano. Disa gazetarë që kishin punuar në vitet e vështira të saj nxituan të iknin me vrap, pasi ndjenin hakmarrjen Nano. Ata, si tiranas të vjetër, e kuptuan para meje se nga "kruajtja" me Nanon gazeta do të humbiste e do të sulmohej, pasi akoma populli e kishte idhull Fatos Nanon. Të paktën shumica ende kështu mendonte në fillimet e vitit '98. Fatkeqsisht kështu filloi të ndodhte. Shumë gazetarë ikën dhe u stabilizuan tek kabineti Nano, disa të tjerë u bënë drejtorë të rëndësishëm, ata që mbetën nxorën "shpatat" me pushtetin e Nanos. "Borxhet e Nikollë Lesit", sipas Nanos, kishin ardhur se tirazhi i gazetës kishte shkuar me kryeredaktor Ben Blushin deri në 82 mijë kopje në ditë gjatë vitit 1997. Një tmerr i vërtetë për shtypshkronjën "Demokracia", e cila "skuqej" nga tirazhi i lartë i "Koha Jonë". Tirazhi botohej, por në kohën e luftës së vitit të mbrapshtë '97 pothuaj asnjë lekë nuk arkëtohej nga pikat e shitjes së gazetashitësve, t‑_lët ose ikën më pas jashtë shtetit ose justifikoheshin se na " I kanë vjedhur lekët gjatë muajve të luftës ! ". E kujt ia mbante ato muaj që të shkonte e të merrtë lekët e gazetës në rrethe! Shumëherë policia dhe civilë të armatosur kishin djegur furgonat e gazetës bashkë me vetë tirazhin e prodhuar. Porse në shtypshkronjë borxhi shtohej për gazetën "Koha Jonë". Shtypshkronja donte paratë, paçka se opozita bërtiste "Rroftë "Koha Jonë" ! Gjithashtu, më 2 mars 1997, redaksia u dogj krejtësisht nga forcat e SHIK ut të Bashkim Gazidedes. Pra, financat e gazetës shkuan poshtë e më poshtë. Natyrisht, as unë e as ndonjëri nga gazetarët nuk pranoi të lypte tek dera e kryeministrit Nano apo zv/kryeministrit të asaj kohe Bashkim Fino. U kërkua që të ndërhynim për të marrë një kredi tek Banka e Kursimeve për të shlyer borxhet e shkaktuara nga ajo çka sqaruam, por zoti Nano ishte "ligjor" dhe nuk pranoi të shkelte "kushtetueshmërinë e parimeve të tij", ndonëse borxhi i gazetës ishte sa shuma e një kamioni me cigare kontrabandë që kalonte një prej shoqëruesve të tij në Kakavijë vetëm në një natë!
Zoti Nano deri në mesin e vitit 1998 ishte në majën e Shtetit dhe në kreun e kontrabandës së cigarëve, kafesë dhe të naftës. Ndërsa ende në publik ai mbante dafinat e një njeriu të drejtë e të vuajtur në burgjet e Berishës. Duke qenë nga natyra krejtësisht dinak dhe, meqë nuk e kishim njohur ende, një njeri pa skrupuj moralë, ai manovronte bukur në fushën e politikës. Në shtatorin e vitit 1998, kur u vra Lideri i Lëvizjes së Dhjetorit ',90 Azem Hajdari, Nano manifestoi edhe një "veti" tjetër, të cilën nuk e kishim njohur: frikacakun. Ikën i veshur me rroba fshatari drejt e në Maqedoni. U struk i përmjerë atje, ndërkohë që duhej të rrinte e të drejtonte Shtetin e dhunuar. Një politikan që quhet Burrë Shteti nuk e braktis kurrë detyrën. Mund të thuash çfarë të duash kundër Sali Berishës, pasi edhe ai ka njëmijë e një të meta, porse në periudhën e vështirë të mars‑qershor 1997 kurrë nuk e braktisi zyrën dhe Presidencën. Nuk themi që Lideri që quhet Burrë Shtetit të shkojë "si kovë pusi" apo për "dhjamë qeni", porse duhet të gjente forcën për të gjetur shpëtimin e kombit. Nano e la shtetin me 14 shtator 1998 në mëshirë të fatit. Erdhi kur pantallonat e lagura nga frika i ishin tharë në freskun e Maqedonisë. U lut tek Presidenti Meidani, porse nuk kishte më të drejtë morale që pa hequr brekët me erë m. të vishte pantollonat e kryeministrit të ri ! Kështu që pësoi një "atak politik", kryesisht për fajin e tij. Në krye të Ekzekutivit mbërriti Pandeli Majko, një njeri që e kishte mbështetur në vitet e vështira të burgut. Sakaq zotin Nano e braktisën përsëri Servet Pëllumbi, Namik Dokle dhe Ilir Meta. As Anastas Angjeli nuk ia hapte telefonin! Vetëm Ruçi i mbeti. Mbeti "rrugëve të Atdheut", duke kërkuar "drejtësi" partiake. Dhe kishte të drejtë, pasi Majko dhe kundërshtarët e përhershëm të Nanos nxituan t'i merrnin PS në në fund të vitit 1999. Deri këtu nuk duhej të arrinin. Anti Nanot e kishin gabim. Nuk mund t'i merrej partia të cilën e kishte rritur vetë, bile edhe me burgun e tij. Në këtë rast, si botues dhe si deputet i dalë nga një zonë e lirë nga PS, por që asnjëherë atje nuk kishte fituar e majta, dola hapur e në mbrojtje të Nanos. Të mos harrojmë në momentet që ai nuk ka patur pushtet i kam qëndruar afër. Kishte të drejtë dhe duhej mbrojtur, ndonëse Majko shpeshtoi hakmarrjen ndaj medias "Koha Jonë", e cila kishte brenda saj tri "predha goditëse" për atë kohë; gazetën, radion dhe televizionin "KOHA". Çdo natë televizioni që kish në pronësi jepte të plota takimet e Nanos në bazën e PS së. Ishte një gazetare, Mimoza Picari, që rendte me vrap në çdo cep të vendit për ta dhënë atë që nuk ia jepnin të tjerët zotit Nano. Natyrisht nuk jam aspak i penduar, paçka se sot ndodhem në "llogore" tjetër, edhe për faj të kryesocialistit. Por kush më njeh nga afër unë rri në "llogoren time të pavarësisë". Unë e kam deklaruar se nuk ma kushtëzon dot mendimin tim të lirë, as Fatos Nano e as Sali Berisha. Pra në 1999, në këtë vit të vështirë politik, zoti Nano u kthye tek vlerat, të cilat, me siç duket i mban në qilar kur është në krye të pushtetit dhe i nxjerr në fushë të hapur sa herë mbetet pa pushtet.
Fitoi kundër Majkos, Pëllumbit, Metës, Poçit e Dokles se duhej të fitonte, ndonëse me diferencë të frikshme votash. Iu rikthyen "miqtë", "shokët" dhe urdia e sejmenëve. Thërrisnin "Rroftë Nano !" pikërisht ata që thonin "Poshtë Nano !" para kongresit. Falë një bashkëshorte të shkëlqyer që quhet Rexhina Nano, kryetari i PS së u kthye prapë në tolerant e në largpamës. I largohej sherrit dhe nxiste bashkëpunimin. Në krye të pushtetit erdhi një prej kundërshtarëve të tij më të fortë e me të rrezikshëm. Falë Nanos zoti Meta hypi atje, ku ai nuk e kishte ëndërruar, por që pati mundësi të shfaqte aftësi në menaxhimin kurajoz të Ekzekutivit. Por ditët e arta Nano Meta filluan të njohin errësirën. Nano shëtiste rrugëve të Europës, por që donin para të madhe për t'u përballuar në atë mënyrë që filloi ta shijonte botën në mënyrë të skajshme. Filloi t'i pëlqente Athina, bile ajo e mesnatës. Rrugët e Athinës në mesnatë janë të stërmbushura me njerëz. Aty gjen që nga i papuni i pagjumë e deri tek prostitutat. Athina e magjepsi të parin e selisë rozë. U deh nga kënaqësia, por u tha nga xhepat! Meta i bllokoi çdo kanal dogane në Shqipëri. Por Athina që të jetohej donte dhrahmi. Dhrahmitë filluan t'i mbaronin kryetarit dhe u kthye në Tiranë për një betejë tjetër. U nervozua. Një femër i kishte errësuar shikimin e syzeve të trasha. Prapë luftë në parti ! Ishte viti 2001. Vit zgjedhjesh. Gruaja e re, Xhoana, donte pushtet . Nuk mund të rrinte më rrugëve të Athinës. Synonte më lart, më larg dhe më shumë .
Gruaja që ekuilibronte Nanon
Viti 2001. Ilir Meta, asokohe kryeministër, kishte vendosur të mos i bënte asnjë lëshim zotit Nano për ato çka ai kërkonte të realizonte me duart e Metës. Harxhet e shumta në Athinë zoti Nano donte t'i realizonte me biznesmenë, siç bën praktikisht tani që është kryeministër. Por asnjë tregtar nuk i ofrohej ato ditë ku ndodhej i braktisur e pa pushtet. Nuk kishte asgjë në dorë në emërimet e doganierëve, pasi vrimat i ishin mbyllur. Vetëm një biznesmen, i cili i ishte gjendur në ditë të vështira ia paguante çfarë donte zoti Nano. Ky quhej Leonard Koka, vëllai i kryetarit aktual të bashkisë së Durrësit. Zoti Koka, duke qenë tip kavalieri, i jepte para në dorë dhe i fali një benz të blinduar. Kryetari i PS së ishte mësuar që t'ia paguanin gjithçka. Kënaqësia e tij mbetet kur e rrjep tjetrin. Ndërsa sot, herë pas here, bën sikur nuk e neh Nard Kokën, pasi kanë dalë në skenë biznesmenët e ndërtimit dhe të fshatrave turistike. Bile hamendje të cilat mbeten të tilla thonë lart e poshtë se në arrestimin e Kokës ka gisht edhe Fatos Nano.E habitshme, porse edhe vertetë mbetet gjithçka tek Nano. Në kompromis të mos prekjes së bizneseve të Xhoana Nanos nga Berisha në pushtet, thuhet se Nano e shiti Nardin tek Saliu i rikthyer.
Por le të rikthemi paksa ndër vite. Kishte hyrë viti elektoral dhe PS ja kërkonte një mandat të dytë. Jemi akoma në fillim të vitit 2001. Marrëdhëniet mes Nanos dhe Metës u përkeqësuan pas deklaratës në TV Klan të Arben Malajt se do të kandidonte për postin e kryeministrit pas zgjedhjeve të qershorit 2001. Duke qenë mik i Metës zoti Nano kërkonte mënyra nga më të ndryshmet që të më ftonte për drekë. Donte që unë të negocioja mes tij dhe kryeministrit Meta për t'i pajtuar. Isha deputet i pavarur dhe pa asnjë angazhim direkt politik. Të paktën deri më 24 janar 2002. Pra nuk isha anëtar i asnjë partie politike. E kisha mbështetur Metën për punët e mira në rrjetin e infrastrukturës së vendit, ashtu siç e kisha akuzuar në media për korrupsion në çështjen e privatizimit të fabrikës së Birra Tirana. Megjithatë pas ndërhyrjes së deputetit Ramadan Hasanaj dhe Bashkim Fino pranova që të negocioj për të organizuar një takim mes Metës dhe Nanos për pajtim. Takimi u la në vilën kryeministrore në Durrës. I takova. Zoti Meta që në fillim krijoi një skenë të ftohtë akull. Ndërsa kreu i selisë rozë rrinte përballë Metës pa folur dhe më bënte me shenjë që të shkrija "akullin". Falë aftësisë gazetareske ia arrita ti bëj që të komunikojnë njëri me tjetrin. Në këtë moment u largova për ti lenë të lirë në bisedën e tyre politike. Ata u pajtuan. Nuk kaloi me shumë se një javë dhe rastësisht përballem me kryetarin e PS së në hotel Rogner. E përshendes dhe bëri sikur nuk më shikoi. I thirra me respekt, por ai ktheu kokën në anën tjetër. Bënte sikur nuk e linte perdja e tymit të cigares që thithte tërë kënaqësi. Pyeta një kolegun tim deputet, i cili kishte informacionin se ç'kishte ndodhur në vilën e Metës. A e di se si mu përgjigj?: "Në momentin që Nano e kalon lumin nuk të njeh më !".
Kaluan pak muaj dhe prapë zjarri mes Nanos e Metës u rindez keq. Bile dhe kryetari i Bashkisë së Tiranës Edi Rama filloi të përqeshte kreun e selisë rozë, të cilit i kishte mbetur vetëm bashkëshortja Rexhina Nano, e cila e shoqëronte kudo e kurdo. Një grua e lartë në cilësitë bashkëshortore. Nano ishte acaruar në kulmin e fushatës elektorale të qershorit 2001. Donte ta shkatërronte kryeministrin Meta. Nuk i interesonte humbja e mundshme e së majtës. Tre ditë të javës gjatë fushatës i bënte në Shqipëri dhe katër të tjerat në Greqi. Asnjë nuk e dinte se ai ishte dashuruar keqas në Greqi me një femër tjetër, të ndarë nga burri e që kishte një djalë. Në Tiranë donte vetëm sherr . Rexhina e tërhiqte me kujdes drejt qetësisë dhe larg sherrit. Por asnjë nuk e dinte se ç'po bënte e çfarë ai po kurdiste në Athinë asokohe. As vetë Rexhina Nano. As djali i Nanos, Sokoli , një djalë intelegjent , nuk nuhaste asgjë se ç'po ndodhte me të atin . Fushata elektorale vazhdonte duke u përballuar kryesisht nga Meta, Edi Rama dhe Gramoz Ruçi. Një femër i kishte zaptuar zemrën kryetarit të PS së, mu buzë brigjeve greke.
E megjithatë zgjedhjet u fituan nga e majta, me kontenstime, por gjithsesi kurora e fitores u vendos mbi kokën e Nanos. Sindroma Malaj vërtitej koridoreve të PS së, meqënëse tashmë Nano ishte fituesi juridik i zgjedhjeve dhe donte ta eliinonte Ilir Metën nga rizgjedhja kryeministër. Ndërkohë disa zona ishin kontestuar si nga PD, ashtu dhe nga PS. Unë personalisht kisha pësuar një kolpo elektorale në Lezhë për fajin e PS së lokale, e cila kishte bashkëpunuar fshehur me PD në, pasi hija ime ishte zgjatur në "token" e tyre. Ndërkohë prisja verdiktin e KQZ. Avokati im në këtë proces Përparim Sanxhaku kishte bërë gati dosjen me shkeljet e gjetura, pasi fjala vjen në një qendër votimi numri i zgjedhësve ishte 677, kishin votuar 457 gjithsejt dhe proces verbali i firmosur nga PS dhe PD ishte për 978 pro kandidatit të PD së ! Ndërkohë që prisja të takoja zotin Nano para rezultatit të KQZ ai mu përgjigj në telefon: "Shko se ta jep mandatin Ilir Meta. Mua mos më telefono më!".

Natyrisht rezultati i KQZ me telefonin e kryetarit të PS-së rezultoi negativ për mua. Celibashi kishte marrë telefonatën fatale nga kryetari Nano që "Lesi të mos fitoj !". Por insistimi i Përparim Sanxhakut nxori fakte dhe faksimile tek Gjykata Kushtetuese, e cila për meritë të korrektësisë së Fehmi Abdiut vendosi përsëritjen e zgjedhjeve. Ndërkohë kishte ndodhur që pas raundit të dytë në shumë zona akoma e majta nuk bënte numrin 84 deputetë. Me Dushkun kishte siguruar fiks 83 deputetë. Duhej edhe vota ime për të bërë numrin 84! Zoti Nano synonte postin e Presidentit të Republikës. Për këtë gjë duheshin fiks 84 vota në parlament. Unë vazhdoja fushatën e dytë në zonën time elektorale, por këtë herë përjashtova nga komisionet të gjithë anëtarët e PS-së që mi kishte caktuar PS-ja lokale. I zënë me hallin tim elektoral nuk kuptoja se ç'po ndodhte në kulisat politike në Tiranë. Tre ditë para ditës së përsëritjes së zgjedhjeve në Lezhë më kërcet një telefon celular me numrin 007 në fund. E hap dhe dëgjoj zërin e Nanos. Dashamirës dhe plot humor. "Të pres tek zyra ime në PS më tha. Të pijmë nga një xhin". Ishte fillimgushti 2001. E di që asnjëri nuk e beson, por asnjëherë nuk kisha qenë në selinë e PS-së. Asnjëherë në jetën time nuk isha futur brenda hekurave të portës së jashtme të PS, ndonëse e kam mbështetur kur ishte në opozitë, kur kishte të drejtë.
Nejse. Shkova. Më priti tek dera Emin Barçi, shef i kabinetit të kryetarit të PSsë, dikur vartës i imi si gazetar në vitet '94-'97. Në zyrën e Nanos gjeta edhe Gramoz Ruçin, i cili si me marifet u largua duke na lënë vetëm për vetëm. "Nesër do të vij në Lezhë për të bërë fushatë për ty. Nuk mund të rrijë jashtë parlamentit legjenda Lesi e gazetarisë së pavarur shqiptare" -tha dhe trokiti gotën me xhin. Pimë nja dy gota secili dhe u ndamë. Të nesërmen e kishim lënë që të shkoja unë prapë tek ai. Vajta. Më tha " Hyp në benzin tim. Dua të bisedoj diçka rrugës me ty". Ai shofer dhe unë si "kryetar i PS-së" në vend të parë. Para dhe pas na shoqëronte urdia e sirenave të policisë. Ej, thashë me vete, çka ndodhur që u bë kaq papritur dashamirës me mua, ndërkohë që në hotel Rogner nuk e linte tymi i cigares për të më përshendetur! E vrava mendjen, por asgjëkundi nuk më nxirrte. Rrugës, dikush e kishte lajmëruar kryeministrin Meta se Nikollë Lesi dhe Nano janë bashkë në një makinë për në Lezhë. Më bie telefoni celular. Makina ecte me shpejtësi drejt Mamurrasit. Ishte në telefon Ilir Meta. Nano fiku kasetofonin e benzit. "Me atë po shkon në Lezhë?" -pyeti Meta. "Ehë, e kuptova!" -tha kryeministri Meta dhe mbylli telefonin. Ç'kishte "kuptuar" ky Meta? Ndërkohë ndërhyri "shoferi Nano" duke më pyetur: "Ç'kishte shkërdhata"? Pse të mori? Në moment e parandjeva lojën dhe sherrin e rinisur mes tyre. Puna si gazetar na e kishte rritur nuhatjen e sherrnajës. Makina ecte me më shpejtësi. "Kujdes së do të na rrëzosh!" ngacmova kryetarin shofer. "Ore mos më trego shoferin mua! Pse të mori ai?" insistonte Nano. "Më pyeti se si ecën fushata" e gënjeva Gënjeshtarin e Madh. Bëri sikur e hëngri edhe ai. Ndonëse i kisha marrë masat për fitoren në Lezhë, pasi nuk do ti lija për të vjedhur më votat, porse gjithsesi "shoferi" im prishte punë, nëse i shkrepte për ta bërë. "Do të bëhemi bashkë që ta rrëzojmë Metën?"-më pyeti. Atëhere mendova se ç'bëhet nëse e gënjej edhe unë zotin Nano! Asgjë. Sa ka gënjyer ky Nano, mendova në çast. Po ia "fus" edhe unë njëherë. "Po, do ta rrëzojmë Metën!" i ktheva përgjigje. Mënjëherë kryetari u bë një "shofer" i dëgjueshëm. Nxori një çamkakiz nga ato që i jepte të dashurës së tij të re. U përtypëm sikur po shkërmoqnim Ilir Metën nëpër dhëmbë ! Namin bëri në Lezhë kundër Metës, ndërsa mua më bëri heroi i medias së pavarur.Pikërisht në Lezhë filloi sulmi dhe strategjia Nano për rrëzimin e kryeministrit dhe marrjen e postit presidencial në vitin 2002, vit kur i mbaronte mandati zotit Meidani.Nano para lekutSapo arritëm në qytetin e Lezhës Nano në timon si shofer e unë në vend të parë të benzit të tij na rrethuan mijëra qytetarë. Fillova të hap derën dhe në momentin që po dilja kryetari Nano më tha "Futu brenda! Do të vijë unë të të hap derën. E, ç'është një lider partie para një lideri të shtypit të lirë!" -foli duke qeshur dhe vrapoi para njërëzve për të më hapur derën. Dola i skuqur nga ky lloj sherbimi i Nanos dhe thashë me vete "Ore, mos nuk e njoh mirë këtë Nanon dhe jam unë gabim që e quaj një politikan mosmirënjohës?". Nejse, turma dhe britmat nuk të linin vend të mendoje gjatë, pasi nxituam për tu futur brenda në sallën e pallatit të kulturës. Ishte gusht 2001. Pjesëmarrësit ishin të ndarë gjysëm për gjysëm; një pjesë nanoistë dhe tjetra metistë. Megjithatë Nano i hipnotizoi të dyja palët me një fjalim populist, aq sa edhe metistët u bënë me Nanon. Sulmoi qeverinë dhe kryeministrin Meta hapur e në prani të medias. Pra sulmi filloi. Kisha mbetur në kurth. Mes Nanos dhe Metës në një lojë pafund, së cilës do ti dilte tymi në KPD-në e Dhjetorit 2001. Pas takimit në qytet dreka na priste tek restorant "Diella" në Kune-Vainë, një vend perrallor që natyra e kishte bërë, ndofta në një ditë krishtlindjesh. Gjatë drekës ishim duke trokitur gotat e para të rakisë. Ishin kryetari i bashkisë Gjok Jaku, deputetët e PS-së Ndrec Pema e Agustin Marku si dhe Marash Ndoka, prefekt i qarkut. Më bie telefoni. Prapë kryeministri Meta. "Si e kam kryetarin tim?!" -më pyeti Meta gjithë shpoti. Nanon e kisha në krah të majtë dhe krejt afër meje. Si finok që është e nuhati se dikush me rëndësi duhej të ishte në telefon. Unë flisja, por as Nano nuk bisedonte me njër, pasi veshët i kishte tek biseda ime, që gjithsesi mundohesha të ishte e shkurtër. "E ka nisur keq sulmin ai që ke në tavolinë majtas teje" ngriti zërin Meta nga ana tjetër e telefonit. Me sa duket dikush në tavolinë i kishte raportuar kryeministrit në Tiranë se kush ndodhej në drekë dhe si ishte vendosur edhe tavolina! Nano e kishte mendjen tek ajo çka komunikoja unë. Iu përgjigja kryeministrit Meta. "Flasim në Tiranë. E kam anijen në det! Kur ta ankoroj atëhere flasim". Nuk e kisha mbyllur akoma telefonin kur kërcen kreu i tavolinës , pra zoti Fatos. -"Ore paske anije në Shëngjin ti?! Me naftë, cigare apo me çfarë e ke? Unë vij të të bëj fushatë në Lezhë, kurse ti me Metën keni anijet në det?!" -bërtiti dhe e kullufiti një gotë dopio me raki. Eh, ç'rashë në sherr me këtë "anijen", të cilën do ta sqaroj më vonë e që mbetet një histori për të qeshur sa herë e kujtoj. Nano u tërbua. Tavolina filloi të rrënohej. E qeshura e nanoistëve u zvenit. Karkalecat e pjekur nga Diella u mbetën në duar. As nuk i hanin, as nuk i ulnin në pjatë. Ndërkohë Nano i fut dhe një dopio. Erdhi në formë. Të pranishmit filluan të qeshnin nën buzë, por më parë se të qeshnin shikonin kryetarin Nano nëse qesh ai. Sapo ai rrukulliste ndonjë gotë e qeshura mbushte restorantin natyror "Diella".
-"Sa anije ke në det ?" më pyet papritur zoti Nano." "Njërën ti dhe tjetrën unë"! -e mbylli këtë histori ai pa pyetur se ç'ishte ajo puna e "anijes" që i thashë Metës në telefon. Numërova dhe sa orë duhej të mbaronte votimi . Ishte e premte. Epo, thashë edhe dy ditë duhen dhe i pëshpërita në vesh.
-"Të hënën vij të takoj për anijen!"- i thashë Fatosit në vesh. Gazi shpërtheu. Nuk pihej më, por defrehej. Filloi kenga. Vetëm orkestër nuk kishte. Pasi kishte kaluar nja tre orë pije e ngrënie afër detit një telefon i bie kryetarit Nano.
-"Do ta shkatërroj! Ka për ta parë ai mut! -bërtiste e ulërinte Nano, aqsa krejt tavolina ngriu. "Diçka e madhe do të ketë ndodhur" me thotë një nanoist nga e djathta. Ndërkohë Nano ishte larguar paksa nga tavolina, por gjithsesi dëgjohej se çfarë thoshte. Nuk kishte nevojë të mbaje veshët ngrehur, pasi ai bërtiste e shante më fjalorin me të fundit. "Ore trapa ! Kush kujtoni se jam unë ! Do t'ju shkrijë. Si, si guxoni të pushoni Dhimitraq Raftin?! As nuk më rruhet për PS e as për KPD. Do t'ju q.nenat! "e mbylli bisedën, nuk dihet se me cilin foli dhe erdhi , rrufiti dhe një teke tjetër. U ngrit dhe iku. Ika dhe unë. Nuk kisha kaluar Fushë Krujën, pasi po mendoja se ma bëri dy herë mut fushatën e qershorit 2001. Njëherë me KQZ-në në qershor kur iu telefonoi kundër meje e tani në fundkorrik dy ditë përpara votimit të përsëritur. Më ra telefoni. Ishte Nano. -"Mos harro anijen time! Të pres në zyrë për pjesën që më takon!"- foli dhe pa pritur përgjigje që ti sqaroja se si ishte puna e asaj "anijes" së Lezhës e mbylli telefonin. Epo mirë, mendova në çast, ia jap unë "pjesën e anijes " të hënën! Në Tiranë kishte filluar sherri ende pa mbaruar rezultati final i votimeve. E majta plasi sherrin mes vetes. Shkarkimi i drejtorit të Përgjithshëm të Telekomit Dhimitraq Rafti nga kryeministri Meta i vendosi skalionet në PS përballë njëri tjetrit. Kryetari i PS-së nuk donte t'ia dinte më për fitore apo humbje të socialistëve. I ishte prekur njëriu i tij, zoti Rafti, njeriu i Telekomit. E diela erdhi shpejt dhe në darkë rezultati doli me diferencë të madhe për mua. Fitova. Të nesërmen, ende pa shkuar ora 9 e mengjezit, kur me merr Fatos Nano.
-"Dua anijen time në zyrë! Mos u vono ", dhe siç e ka për zakon të mbyll telefonin për të mos patur mundësi për ta sqaruar. Më mirë po shikoj edhe njëherë procesverbalet e qendrave të votimit të zonës, thashë me vete, se mund të na prishë prapë punë tek KQZ-ja e tij. I pashë. Ishin të "blinduara".Ndërkohë gazeta "Shekulli" kishte shpërthyer në sulm total kundër rikandidimit për kryeministër të Ilir Metës. KPD-ja ishte caktuar për t'u mbledhur në gusht. Skalionet në PS ishin rreshtuar për betejë. Gramoz Ruçi ishte në anën kryeministrit Meta. Edhe Dokle. Edhe plot të tjerë që më vonë u bënë me Nano. Punën e "anijes" ende nuk e kisha sqaruar me Nanon. E takova të hënën, në hotel Rogner. Ishte me Arben Malajn. -"Anijen!" - ngriti zërin Nano dhe më zgjati një puro. E mora dhe iu përgjigja duke qeshur.-"Anija" u kthye në bazë!".-"Ore, ç'bazë?!- më tha-Nuk jemi tek filmi "Ballë për ballë", por më jep pjesën time -"ngriti zërin dhe vështroi me syzet e trasha gjithë tërsellëm. "Unë të jap mandatin e ti merr edhe anijen! Epo kjo nuk shkon! " tha prapë zoti Nano, aq sa të tjerët kthyen kokën. -"Anija" ishte mandati, o zoti Nano. Ma fute në qershor me Celibashin. Tani jam në molo. Jemi 1 me 1" -ia ktheva dhe ula në tavolinën përballë. -"Shiko, çfarë shkërdhate qenka ky Lesi! Ma futi! Si nuk e pikasa këtë gjë që t'ia hiqja prapë mandatin tek Celibashi"- iu drejtua ai Arben Malajt dhe shikoi nga unë.Kaq ishte historia e "anijes" së Shëngjinit, për të cilën zoti Nano mendonte se do të mund të rruante nja 200 mijë marka gjermane.KPD-ja e 20 gushtit 2001 ishte dueli i parë, tashmë publik mes Metës dhe Nanos. Malaj ishte në mes. KPD-arët ishin pozicionuar. Kryetari i PS-së humbi thellë. Kontradiktat dalin në publik. Beteja filloi hapur. Meta gabon në strategji. Nano sulmon dhe bën masakër mbi ministrat e qeverisë së PS-së. Angjeli, Muçi e Fino nuk guxonin të hapnin televizorin në darkë në shtëpitë e tyre. Nano grushton mbi ballin e Metës, kurse ky i fundit hesht, turbullohet, tërhiqet. Unë vendosa ti hap më shumë dyert e medias time zotit Nano, natyrisht dhe Metës, porse Iliri preferoi tërheqjen. Kryetari i PS-së shfrytëzoi mungesën e dritave elektrike, papunësinë, gjithçka që i dilte përpara. E bëri qeverinë si Senatin e Romës së lashtë para vrasjes së Jul Cezarit. Mjeshtër i madh për të sulmuar e shkatërruar gjithçka. Qeveria u kthye në një thes me miell që sa herë i binte nxirrte pluhur! Gramoz Ruçit i përmendi se ishte veshur me fustan në vitin 1996 për të ikur nga Shqipëria nga arrestimi i Berishës dhe se i kishte pantollonat me shurrë Salarie, kur e bëri sekretar të Përgjithshëm të PS-së. Dokles së varfër çfarë nuk i sajoi për dhenderrin. Nano gjatë javës sulmonte e dërmonte në Shqipëri, kurse në fundjavë qetësohej në Athinë e në Kretë. Nard Koka vazhdonte të paguante për ti bërë qejfet e kryetarit të PS-së, aq sa Agim Isaku dhe Dhimitraq Rafti i thonin Nardit se po na e merr në qafë kryetarin me kurvat e Athinës. Zakonisht, pasi merrte energji në Greqi kryetari Nano vinte ditën e martë dhe rrinte deri te premten në vendin që quhej Shqipëri. Vendi po futej në kaos politik për fajin e sherrit në mazhorancë. Opozita rrinte. Priste se çdo ti dhuronte pozita nga sherrnaja. Në nentor 2001 mua më ndodhi një sherr në hotel Rogner me një pjestar të biznesit Hasanbelliu nga Durrësi. Pushkët u bënë gati. Mënjëherë më vjen në shtëpi zoti Nano, tamam ditën që do të sulmote në Pezë të Tiranës zotin Meta si një "fashist". Natyrisht që e falenderova për vizitën. Gjithsesi ishte civil, ndonëse donte ta shfrytëzonte politikisht. Duke u ndarë më thotë diçka në vesh.-"Do ta përdorë ngjarjen tënde kundër Metës, por mos më përgënjështro!"-tha dhe iku. E plasi në Pezë. Unë isha bërë hero në Pezë nga Nano. Kaq i duhej përdorimi i ndodhisë time. Motorat gjigand të Nanos zakonisht punojnë më tërë kapacitetin në momentin që ai është më ngushtë dhe në fund të pusit. Kur është në majë ai shkatërron vetveten. Megjithatë erdhi KPD-ja e dhjetorit 2001 për të cilën nuk kam se ç'të shtoj për pjesën publike të saj. Me kërkon kryeministri Meta që të shkojë në vilën e tij për darkë. Në vilën qeveritare gjeta kryeministrin Meta, ministrat Mustafa Muçi, Anastas Angjeli, Sokol Nako, kryetarin e Bashkisë Edi Rama dhe gruan e kryeministrit Monikën. Situata ishte e akullt. Meta nuk fliste. Siç duket po mendonte dorëheqjen. Muçi e shkriu akullin .-" Unë e lë postin kur të duash e si të duash. Por Nano nuk do të ndalojë këtu. Ai synon Presidencën që i mbaron Meidanit në shtator 2002"- tha Ministri Muçi. Mënjeherë reagon Angjeli.- "Ç'post të lemë ! Ne u shkrimë për këtë vend e Nano më thotë hajdut ! Jo, ore. Dhembë për dhembë do ta luftojmë. Do ti nxjerr unë llogarinë bankare që ka në Zvicër. Ma thanë ato të Bankës Botërore kur isha në Amerikë. Do t'ia çjerrë maskën atij maskarai që luan me jetën e fëmijëve të mijë ! Ne punojmë këtu, kurse ai shetit me kurva në Athinë"-bërtiste Angjeli.Nano, President Republike?Ndërsa ministri Angjeli bënte si i përvuajturi i Metës dhe njëkohësisht si i përkushtuar për sulm ndaj kryetarit të PS-së, ministri Sokol Nako, rrinte i menduar dhe po priste që të mbaronte ligjëratën anti-Nano ministri i Financave. Edi Rama nuk pipëtinte. I hidhte nga një sy të tërëve dhe nuk fliste. Monika na shërbente me ndonjë portokall. Anastasi akoma ligjëronte për luftë.
-He mo Niko, më drejtohet mua Angjeli, a e meriton Qorri që t'i japim një dajak të fortë?-Rri o Caci se po ka mbetur tek ty lufta ka mbaruar kjo punë, por Nano ka gjetur një mënyrë perfekte dueli. Ai po prek telat e njerëzve për punën e energjisë elektrike dhe varfërinë. Ti sonte na thua kështu dhe pastaj del që këtu për të marrë në telefon Tosin. Ai e ka fituar lojën deri tani, -thashë dhe prita të merrja një përgjigje nga Edi Rama, i cili ishte zvogëluar e bërë sa një grusht.-Po rri ore ti, -m'u hakërrye Angjeli, ti i ke hapur katër dritaret e gazetës "Koha Jonë" dhe TV KOHA jep natë për natë çfarë ai dërdëllit nëpër Shqipëri.-Ai del e u bën sallatë- u nxeha, -dhe ti rri atje e jep magazina doganore. Hajde pra, dili ti përballë dhe thuaji ato çka di për kryetarin e PSsë. Dil publikisht!-Pse ç'jam unë, budalla! ndërhyri Angjeli. " Ai të bën me barrë pa qenë! Unë e di se ka para në një bankë në Zvicër, se po ia merr paratë që iton në Durrës një femër në Greqi -insistonte Angjeli- A don me tepër o Niko? Unë pa ia marrë hakun e prindërve të mijë në Sarandë, nuk rri!"- fliste dhe shikonte Metën nëse duhej apo jo më tepër të nxirrte çka dinte.-Praktikisht, ai e ka fituar betejën, -foli dhe doli nga meditimi Edi Rama. " "Unë po iki. Natën e mirë!-Edhe unë po iki zoti kryeministër, -nxitoi edhe Angjeli të merrte xhaketën e të ngrihej.-Prit, ku shkon? -ndërhyri kryeministri, i cili nuk kishte folur deri atëhere. -A i deklaron dot ato çka di për Nanon publikisht? -insistoi Meta.-Unë i di të gjitha çka bërë ai pis, -tha Angjeli dhe u ul prapë në kolltuk. -Problemi është se ia vlen të fusim kombin në sherr tani? Ja dola e i thashë të gjitha. A e di se ç'të bën ai?! Nano nuk ka moral e mirënjohje. Unë i dhashë 350 mijë dollarë për fushatën në maj dhe ai i mori për vete në vend që t'ia jepte partisë për fushatë . E njeh ti , zoti kryeministër, se ç'është ai?- lutej ministri.-Sa, sa dollarë i ke dhënë? -pyeta mënjëherë, pasi u trondita nga ajo çka dëgjova.-Ja! E dëgjoi ky tani dhe prit kur ta nxjerrë në gazetë. Edhe kjo më duhej, -thoshte dhe më shikonte në dritë të syrit ministri. Jo, ore Niko, bëra shaka me ty! U largova nga vila kryeministrore dhe vrapova njëherë në gazetë. U ktheva. Një mendje më thoshte që t'u thoja gazetarëve që të dilnin me një titull: "Angjeli, 350 mijë dollarë Nanos për fushatë", por prapë e tërhoqa. Të hedh në gjyq dhe ta mohon. E, ku i dihet Angjelit! Tani është në këtë breg e pas një ore ta bën me dorë në anën tjetër të bregut! Ndërkohë Viti i Ri 2002 filloi për qeverinë si pas një varrimi. Dhe vërtetë kryetari i PS-së Nano e kishte bërë gati "arkivolin" për qeverinë e tij të socialistëve. Priste t'i vinte gozhdët kapakut. Mjeshtër si Nano nuk kisha parë asnjëherë në politikën shqiptare. Paradite sulmonte qeverinë e PS-së dhe në darkë i çonte fjalë Berishës që të heshte sa të rrëzonte Ilir Metën. Bile një deputet sot ishte dhe është korrier mes tyre sa herë kanë nevojë për njeri tjetrin. Ikja e njerit sjellë dhe largimin e tjetrit nga politika.
Nano një ditë i premtonte një deputeti se do ta bënte ministër Rendi dhe të nesërmen gënjente një tjetër deputet. Çorbë e bëri PS-në. Një e nga një filluan t'i ikin kryeministrit Meta njerëzit e tij në janar 2002. Për postin e ministrit të Rendit Publik ishin karikuar katër deputetë të PS-së. Për ministër Kulture pesë deputetë. E kështu me radhë. Secilit deputet, kur e thërriste, i thoshte gjoja në konfidencë: "Kujdes, mos i trego askujt se do të bëj ministër!". Dhe shumica e deputetëve të PS-së, afro 45 veta, kishin veshur me mendje kostumin e ministrit, ndërkohë që vetëm 18 ministri ishin gjithsejt. Hiqi katër që ishin për aleatët dhe ngeleshin 14 ministri. 45 deputetë kishte gënjyer vetëm për 14 ministri! Si të mos mjaftonte loja e Nanos në kafenenë e parlamentit, unë dhe Ben Blushi, një njeri i rrallë për nga zgjuarsia, talleshim me ndonjë deputet që kishte mbetur pa post. Ç'të bënim. Ia jepnim një "post" ne të dy sejcilit deputet nanoist! "Na e tha Nano mbrëmë tek Piaza" thonim, ndërkohë që as nuk e kishim takuar Nanon. Veç t'i shihje deputetët e mazhorancës në sallën e kafenesë së parlamentit. Sa hynte Nano, të gjithë kthenin kokën se cilit do t'i fliste të parit. Por si mjeshtër i madh kryetari Nano shkonte sa nga njëra tavolinë në tjetrën. Dku pinte një cigare, diku një kafe, tek një tjetër grup deputetësh tregonte ndonjë barceletë me femra. Mjeshtër i papërsëritshëm. Një herë po vinte tek tavolina ku ishim unë, Blushi dhe Ilir Gjoni. "Shih, kur të na mashtrojë" -tha Blushi.
-Ç'kemi çuna? -tha dhe ul duke pirë një puro. -U mendove ti Lesi për atë propozimin tim?Ben Blushi më hasi me këmbë poshtë tavolinës me kuptimin se "të paska propozuar dhe ty për ministër?!".-Po e mendoj, -iu përgjigja, duke mos dashur t'i jap shpresë për një bisedë të bërë muaj më parë tek "Piaza", ku më kërkoi që të më blinte 51 për qind të aksioneve të gazetës "Koha Jonë", TV KOHA dhe bashkërisht të bënim një kompani mediatike që të bënte ligjin në Shqipëri. Nano iku në një tavolinë tjetër. Kishte plot deputetë që prisnin një fjalë të ëmbël nga goja e Nanos. Ishte në ditët që i duheshin votat për t'ia futur përfundimisht kryeministrit Meta.
‑Ohu, ta paska futur dhe ty! Ç’ministri të ka dhënë?!‑ ngriti zërin Blushi duke qeshur me të madhe, pasi u largua shefi i selisë rozë. ‑Ti tallesh me të tjerët, por ta paska futur dhe ty!@. Kaq deshi Ben Blushi dhe nuk durohej më. Sa herë e takoja qeshte me të madhe, duke më thënë Azoti ministri x!@. Ai e njihte Nanon më nga afër se sa unë, ndonëse isha vetë që e kisha ndihmuar kryetarin e PS‑së kur ishte në burgun e Bençës. Ç’t’i thoja Blushit! Që zoti Nano më ka kërkuar 51 për qind të medias AKoha Jonë@ ta blinte nën emrin e dikujt tjetër?
Nano bllokoi disa herë kryeministrin Meta për të zëvendësuar ministrat që i ishin larguar. Nuk paraqitej ai dhe as deputetët që iu kishte premtuar për ministra. As Berisha nuk vinte me deputetët e opozitës. Lojë perfekte e Nanos me Berishën në distancë. Shkoja në parlament dhe gjeja një skemë të Nanos për ta inatosur kryeministrin e tij. Njëherë desh u bë numri i nevojshëm, por erdhi deputeti Lekë Çukaj dhe i thirri që të dilnin , pasi A i kërkonte Nano për të pirë një xhin!@.
Petro Koçi ishte më katarsist se vetë ai që e ka krijuar këtë fjalë. Ai e shoqëroi me shpirt kudo kryetarin e PS‑së në luftë kundër kryeministrit të socialistëve. Megjithatë zoti Nano ia "shpërbleu" pak më vonë, pasi mbaroi punë me të. E shkarkoi nga posti i shefit organizativ të PS‑së, bile urdhëroi shoqëruesit që ta zbrisnin edhe nga makina e selisë rozë. Në kryesinë e PS‑së Petro hynte me leje.
Në 8 shkurt 2002 Meta dha dorëheqjen e parevokueshme. U nxor asi spathi. Pandeli Majko kryeministër. Që në fillim mendja djallëzore e Nanos kishte projektuar një lojë të madhe. Kishte fiks 84 deputetë. Kaq duheshin për t’u zgjedhur President i Republikës në fund të qershorit të këtij viti, pasi mbaronte mandati i zotit Meidani. Çdo gjë në shërbim të këtij posti. Takime, bisedime, darka, premtime. Plot e përplot tasi! Por një pjesë deputetësh, të cilëve iu ishte premtuar posti i ministrit me kusht që të rrëzonin Metën, tani kishin mbetur pa karriken e ministrit. Ata kishin kaluar netët e gjata të dimrit me ëndërra ministrore. Kishin blerë kostumet e reja. Flisnin me komshinjtë se ANano më ka premtuar ministër@. Gratë e tyre flisnin me serbez e gjithë tangërllëk në zyrat ku punonin. Pra, jithë ajo parapërgatitje ministrore kishte sjellë ftohje ndër radhët nanoiste. Majko vazhdonte të qeveriste, por nuk e pyesnin ministrat.
Kryeministër de facto ishte Fatos Nano. Anastas Angjeli thurte intriga për t’u rikthyer në ministri. Anijes së Metës i ishte futur uji. Por Caci (Angjeli) nuk mund të rrinte dot pa qenë ministër. Në fillim të majit 2002 Ilir Meta shkon me të shoqen, Monikën, në ishullin e Korfuzit për pushime. Ndërkohë Angjeli kishte sponsorizuar avionin çarter të Marsel Skendos, bashkëpronar i TV Klan . Në avion për në Korfuz kishin hypur Anastas Angjeli, Blendi Fevziu dhe Aleksandër Frangaj. Nga ana tjetër Angjeli kishte telefonuar Fatos Nanon në spitalin e Athinës, ku po kuronte gishtërinjtë e prerë nga aksidenti automobilistik dhe i kishte kërkuar që të vinte në Korfuz për t’u takuar me Metën. Nuk komunikonin me kryetarin e PS‑së për arsyet që sapo kemi thënë. I ngritur nga spitali, me mjek tek koka dhe Nard Kokën kudo, Nano mbërriti nga Athina në ishullin e Korfuzit. Në Ishull kishte ardhur edhe Nikolas Geixh. Me të gjitha mënyrat që njeh Angjeli takimi Nano‑Meta nën vëzhgimin e Geixh u realizua. Aleksandër Frangaj ishte një prej negociatorëve potencial në këtë takim të Korfuzit.
Takimi u bë në Royal hotel. Nano rrinte i sikletosur nëse Meta do të ishte në humorin që i duhej Fatosit në qëllimin për të cilin Angjeli‑Geixh synonin. Nano synonte të bindte Metën që të hiqnin Majkon nga kryeministër dhe të rikthehej përsëri Iliri në postin e kreut të Ekzekutivit me kusht që votat e Metës të shkonin për Nanon President. Votimi ishte i fshehtë dhe nuk kishte garanci. Takimi e theu akullin e dhjetorit 2001, por nuk vendosi gurët në kështjellën presidenciale të Nanos.
‑Duhet të pyesim edhe Edi Ramën për këtë gjë,‑ kishte insistuar Meta.
‑Edi ishte pardje tek unë në spital në Athinë. Më solli dhe një buqetë me lule, ‑ ndërhyri Nano, duke parë stepjen e Ilirit, i cili nuk e dinte se Edi Rama kishte qenë në Athinë tek kryetari i selisë rozë, ndërkohë që në Tiranë shante kryesocialistin.
‑Si , Edi Rama ka qenë tek ju në Athinë?‑ pyeti prapë Meta, duke mos i besuar vesheve. ‑Po ai është kundër kandidimit tënd për President Republike? ‑ insistoi Meta.
‑Jo. Më solli lulet dhe më tha se ti duhet të jesh President i vendit. Bile vetëm Xhoana dhe Edi me kanë sjellë lule në spital në Athinë, ‑ e mbylli me shpoti fjalën Fatosi.

Qeveria Nano‑Meta
e Bejrutit
Ilir Meta ishte shokuar nga vajtja pa lajmëruar e Edi Ramës në Athinë tek Nano në spital, pasi njihej si anëtar i bllokut anti‑Nano. Ishte maj 2002. Kryetari Nano, i lindur mjeshtër i spërdredhjes së fjalës dhe i cinizmit, ia kthen Ilirit, i cili ende rrinte i habitur. Natyrisht që Aleksandër Frangaj, drejtor i Përgjithshëm i TV Klan ishte prezent. Ai më ka treguar pjesë nga ky takim në Korfuz.
‑Ilir, si e lamë atëhere? Unë President Republike dhe ti kryeministër? ‑ pyeti Nano në prani të negociatorëve të rëndësishëm.
‑Ta mendojmë!‑ iu kthye Meta dhe sakaq i bëri një pyetje të natyrës nanoiste.
‑Po katarsistët si do të reagojnë për mua nëse ne biem dakord?
‑Ata as që i pjerdh fare! Nuk kam parë racë më të poshtër dhe inefiçente se atë lloj njerëzish, ‑e mbylli bisedën kryetari i PS‑së, tek i cili ishte përzier ëndrra për t’u bërë President Republike edhe me votat e njeriut, të cilin e kishte dërmuar në fundvitin e 2001. Fatos Nano, duke qenë nga natyra i zgjuar, cinik, mosmirënjohës, por edhe i batutave të rralla, e kishte të vështirë brenda vetes të ulej në atë nivel sa të vinte deri në ishullin e Korfuzit me duar të lidhura e të fashuara, pas operacionit. Por si një politikan pa asnjë virtyt nuk e kishte për gjë që tani të dërmonte e të quante kriminel dhe në momentin që i vinte interesi të darkonte me ty dhe të tregonte batuta, nga e qeshura e të cilave Athyenin@ xhamat e restorantit. Takimi Nano‑Meta në ishullin e Korfuzit mbaroi me një bisedë të hapur për më tej, por që nuk konkretizoi gjithçka. Ata thurnin kulisa në ishullin grek nën vezhgimin e Nikolas Geixh, ndërsa shqiptarët nuk e dinin se ç’luhej me fatin e tyre. Më i kënaquri ishte Anastas Angjeli. Nano u kthye prapë në spital për gishtat, kurse Meta në Tiranë. Në opinion diskutohej se cili mund të ishte emri i Presidentit të ri të Republikës, pasi zotit Meidani i mbaronte mandati presidencial. Gazetat dhe televizionet shqyheshin duke dhënë variante nga më të ndryshmet, por mbizotëronte emri i Fatos Nanos, si kryetar i mazhorancës. Opozita kishte paralajmëruar se vetëm Nano nuk mund të ishte, pasi nuk kishte votat e rregullta për të fituar 2/3 e parlamentit. Berisha pranonte, indirekt, se PS‑ja kishte të drejtën për të qeverisur, por nuk bindej që kryetari i PS‑së të hypte në karriken e Presidentit. Diku ishin prishur në pazarin e fshtehtë. Ndërkohë Nano nuk rrinte një minutë pa lëvizur, biseduar, pirë kafe me njerëz të ndryshëm që kishin interes për të, pasi duheshin votat për në parlament. Siç thashë më sipër, i duheshin fiks 84 vota ose 2/3 e parlamentit. Për dreq, rastisi që 81 vota ai i siguroi, por mbeteshin 3 të fundit që ishin votat e Preç Zogajt, Arben Imamit dhe e imja. AMë erdhi në dorë@‑ thashë me vete. Ma kishte futur përbukuri në zgjedhjet e 2001 me anë të KQZ‑së dhe tani Perëndia ma solli në shteg. Më kërkoi takim në hotel ARogner@. Aty rrinte ato ditë që ai kishte interes. Buzëqeshte dhe ishte hokatar i madh me cilindo. Por le të rikthehemi prapë tek Fatosi që shfaqej në publik si tolerant e miqësor. Ilir Meta me zor po rezistonte pas një propozimi në Grand Hotel në fund të qershorit 2002. Ben Blushi dhe Edi Rama me autorizim të Fatos Nanos kërkonin t’i përçonin mesazhin se President bëhej Nano, kurse Meta rikthehej kryeministër. Për largimin e kryeministrit Majko nuk ishte problem. Nuk e donin tashmë as Nano e as Meta. Njëfarë Zhorshi , brazilian me origjinë të ngatërruar libaneze, që rri në Tiranë dhe ka interesa tek fabrikat e çimentos në Shqipëri merr rolin e negociatorit për të vendosur mes Nanos e Metës një urë të fundit. Njëri President Republike dhe Meta kryeministër. Në kabinetin e ri Iliri mund të merrte cilin të donte . Bile merrte dhe PS si kryetar. Nuk kishin më vlera akuzat e Nanos në KPD‑në e dhjetorit 2001. Mjaftonte vetëm që ai të bëhej President dhe të kishte mandat zyrtar për Xhoanën si First Lady shqiptare. Braziliano‑libanezi u bë mik edhe i Ilir Metës, ndonëse Meta e mohon në mjedise publike. Ditët po kalonin dhe po afrohej data e zgjedhjes së Presidentit të ri të Republikës. Nga e majta dy njerëz mjaftohej të merreshin vesh: Fatos Nano dhe Ilir Meta. Të tjerët ishin ushtarë të urtë. Ndërsa Namik Dokle e Skënder Gjinushi punonin që të rizgjidhej përsëri Rexhep Meidan. Por nuk kishin vota. Të dy e dinin se komuniteti ndërkombëtar nuk e pranonte Nanon si kryetar Shteti. Ndaj më mirë Meidanin e urtë sesa ndonjë tjetër. Nano këtë e dinte. Ai kishte informacion se çfarë bënte secili gjatë 24 orëve. Kishte ngritur një rrjet perfekt informacioni.
Njëherë, sapo hyra në hotel ARogner@ për një kafe dhe ulem me Remzi Lanin e Ben Blushin, nuk vonoi as 10 minuta e më merr vetë në telefon. ATë fala Remziut dhe Blushit@ ‑ më thotë, duke më lënë një takim, pasi akoma nuk isha i qartë për votën time se ku do ta hidhja në parlament. Ndërkohë komuniteti ndërkombëtar dhe sidomos ambasada amerikane në Tiranë u vunë në alarm për stabilitetin e vendit, pasi opozita kishte paralajmëruar demonstrata të forta nëse Nano zgjidhej President Republike. Filluan të kapnin pjestarë të rëndësishëm të mazhorancës që të bindej kryetari i PS‑së se nuk mund ta ëndërronte kolltukun e Kryetarit të Shtetit. Edi Rama u qartësua. Ben Blushit nuk i dihej mendimi. Fatos Klosi, Skënder Gjinushi, Rexhep Meidani e Namik Dokle takoheshin si dikur njësitet guerile për të ndaluar ardhjen e Nanos si President. Fatos Klosi takonte disa deputetë të PS‑së që kanë akoma dosje në SHIK. Dhe dosja të bën vetë presion politik! Preç Zogaj kaloi menjëherë pro idesë së Berishës. Arben Imami po mendohej. Ende nuk e kishte vendosur. Unë gjithashtu isha i pavendosur; nëse duhej apo jo t’ia jepja votën. Nisur nga vitet e burgut që kishte bërë padrejtësisht e politikisht thoja APO@, natyrisht për Nanon. Shikoja mes radhëve të mazhorancës dhe natyrisht ishte për moshën më dinaku dhe me potenciali. Prapë thoja APO@. Të mos harrojmë se deri në këto momente ishin tre votat tona që mund ta bënin atë President. Thuhej se mund të ishin blerë dhe dy vota nga radhët e opozitës, pasi votimi ishte i fshehtë, por për emrat nuk e dija se kush ishin këta deputetë të opozitës. Ka momente në historinë politike që puna shkon dhe tek një votë, siç ka ndodhur në fund të vitit 2003, por do ta shpjegoj një herë tjetër. Akoma Meta‑Nano nuk kishin rënë krejtësisht dakord për skemën: Nano President, kurse Meta kryeministër. Kryetarit të PS‑së nuk i durohej deri sa të ngjitej në krye të Shtetit. I ishte kthyer në obsesion. E gdhinte duke pirë gjithë natën tek APiaza@. Tako, premto, gënje, bëj ministra, drejtorë, prefektë e çfarë nuk premtonte vetëm e vetëm për të gjetur mekanizmat për të marrë 84 vota për President. E takova ato ditë në Rogner, krejt rastësisht. Unë isha me Ben Blushin dhe Ilir Gjonin duke pirë nga një birrë. Sapo kisha mbaruar edhe një takim me Sabri Godon. Kur nga pas kolonave të hotelit kishte qenë Fatosi me Xhoanën. Na thirri. Shkuam. Natyrisht ai ishte më i madh se ne e aq me tepër që ishte i shoqëruar nga e shoqja. Të tjerët i zgjatën dorën Nanos më përpara se të takonin Xhoin. Unë, nisur nga parimi kristian, respektova të shoqen. E takova atë përpara. I putha dorën në shenjë respekti dhe xhentilese demokristiane, porse Nanos iu duk se u vonova në mirësjelljen time.
‑Ej, kujdes zoti Lesi. Nuk është në Partinë Demokristiane gruaja ime! ‑foli duke qeshur.
Unë sapo isha zgjedhur kryetar i PDK‑së së Shqipërisë dhe iu përgjigja po me shaka.
‑Kam vendin bosh të nënkryetares së PDK‑së, ‑nxitova t’i ktheja përgjigjen me shpoti.
‑Tani për tani është në partinë time! Më vonë shohim e bëjmë ‑ u kundërpërgjigj kryetari i PS‑së.
Kjo ndodhi ishte ende pa u zbardhur se kush do të ishte President. Çdo votë deputeti kushtonte për Nanon. Por Ilir Meta akoma hezitonte për të pranuar ose jo fertën e fshehtë të kreut të PS‑së. Mes hezitimit mbërriti braziliano‑libanezi i çimentos me një aktmarrëveshje me shkrim të propozuar nga Fatos Nano. Po çfarë kishte aktmarrëveshja e propozuar në mënyrë të fshehtë për të cilën nuk dinte gjë as kryesia e PS‑së dhe mazho‑ranca e majtë. Ilir Metës i jepej posti i kryeministrit dhe posti i kryetarit të PS‑së, pas një kongresi të jashtëzakonshëm, në momentin kur Nano të bëhej President me votat e grupit të Metës. Më mirë nuk kishte për Metën! Edhe kryeministër, edhe kryetar i PS‑së. Sipas informacionit që disponoj dhe jam i bindur se mbetet i vërtetë, Meta për pak sa nuk ra dakord për ta firmosur. Sot do të kishim President Nanon dhe kryeministër Metën. Një dyshe mike‑armike! Meta asokohe më thotë se nuk e pranonte komuniteti ndërkombëtar që Fatosi të zgjidhej Kryetar Shteti. Por unë mendoj ende se, përveç kësaj që është e vërtetë, Meta nuk kishte besim më tek ai pas asaj që i bëri në dhjetor 2001. Kam bindjen që nëse Meta do të kishte garanci burrërie dhe politike nga Nano, edhe mund ta bënte President. Meta njihet si dorë e fortë ekzekutive dhe pragmatist. Ditët kalonin shpejt atë mesvere 2002. Për herë të parë në historinë e këtyre viteve pluralizëm më thërret zyrtarisht kryetari i PD‑së, Berisha, për takim. Takimi kishte aperturën si kryetar i PDK‑së, si parti e qendrës së djathtë, por që akoma nuk ishte futur në aleancë me PD‑në, pasi unë kisha një histori të ngatërruar me Berishën në vitet 1992‑1997. Një histori që tashmë është pjesë e këtij libri. Pas meje ishte edhe botuesi i një gazete të rëndësishme, por edhe vota e deputetit në sallë. Një votë ishte, por nga një votë bëheshin shumë vota kundër Nanos. Unë këtë e dija. Takimi kaloi normal, por pa i besuar akoma njëri‑tjetrit. Berisha nuk kishte besim tek unë dhe e anasjellta, as unë tek ai. Fatos Nano e mori më në fund përgjigjen se nuk mund të bëhej President. Filluan të lakoheshin emra të ndryshëm. Që nga Artur Kuko e deri tek Sabri Godo. Emri i Moisiut ende nuk ekzistonte. Duhej gjetur emri i kryeministrit të ri dhe më pas ai i Presidentit.
‑Unë kryeministër?! Kurrsesi jo. Ai vend është i mallkuar për mua, ‑i ishte përgjigjur kryesocialisti Metës në takimin kokë më kokë. Ndërkohë kryesia e PS‑së as që e dinte se ç’po luhej nën rrogozë. Por, me sa duket, në darkë, dikush nga familja ia kishte prishur mendjen Nanos. Të nesërmen e takimit në një restorant diku në periferi të Tiranës, ku ka dhe pishinë, por edhe dhoma Aqetësimi@, Fatos Nano thërret urgjent mikun‑armik, Ilir Metën.
‑Pranoj të bëhem kryeministër. Presidentin ta gjejmë bashkë, ‑ ishte përgjigja e prerë e atij që do të bëhej kryeministër. Ndërkohë ditët nuk prisnin. Po afrohej data e zgjedhjes së Presidentit. Nano e ndau përfundimisht mendjen për t’u bërë kryeministër. Nga Stambolli, ku ishte nën shoqërinë e pagesave të një biznesmeni që bën rrugën Tiranë‑Stamboll e kthim zoti Nano u nis për në Bejrut. Atje e priste takimi me Ilir Metën, ku do të bënin qeverinë e re pas zgjedhjes së Presidentit të ri. Pandeli Majko ishte kryeministër. Ai qeveriste pa e ditur se dy armiqtë ishin duke darkuar në një restorant luksoz me paratë e braziliano‑libanezit që rri në hotel ASheraton@ në Tiranë. Në Bejrut ishin Fatos dhe Xhoana Nano, Ilir Meta, Monika Kryemadhi dhe Mustafa Muçi. Në qoshe rrinin dy biznesmenët e çimentos dhe ai i linjës Tiranë‑Stamboll e kthim.
‑Nuk e pranoj pa u futur dhe ti zv/kryeministër në qeveri, ‑ i kërkoi kryetari i selisë rozë.
‑Ti vazhdo dhe unë të ndihmoj nga pas,‑ përgjigjej Meta.
Por nuk kishte besim Nano tek Meta. Ashtu dhe ky i fundit tek Nano. Darkonin bashkë, por nuk i besonin njëri‑tjetrit! Më në fund, qeveria u pagëzua Nano‑Meta. Por në Bejrut, ama! Se ç’donte Bejruti për të bërë qeverinë shqiptare, hajde e merre vesh. Në Shqipëri debatohej për emrin e Presidentit, ziheshin, flisnin të gjithë si kompetentë, por asnjëri nuk e dinte se ç’ishte vendosur në Bejrut mes Nanos e Metës. Përveç postit të zv/kryeministrit, Iliri do të merrte dhe atë të ministrit të Rendit Publik. Skema ishte realizuar në mënyrë perfekte. Presidenti duhej të ishte një njeri që ta kishin në morsetë. I bënin qejfin edhe Berishës dhe me këtë rast mbyllnin problemin e zgjedhjeve të 24 qershorit 2001. Nano donte dorën e Berishës, pasi nuk mund të qeveriste. E kishte provuar disa herë dhe kryetari i PD‑së e kishte hedhur nga kreu i qeverisë sa herë kishte dashur. Ndaj duhej lojë e zgjuar për emrin e Presidentit. Le t’ia linin gjetjen e emrit Berishës. Saliu e kishte gjetur. Alfred Moisiu.

Darka në Hotel Rogner
Tek zoti Nano gjatë këtyre 14 viteve të rremujshme e plot intensitet njoha edhe diçka tjetër që zotësisht e mban mbuluar para publikut, porse kush e njeh nga afër e pikas mënjëherë: smirën kundrejt atij që ka sukses dhe deshirës për t’u tallur me tjetrin. Për këtë të dytin e kisha pikasur që në momentet e para kur e njoha pas daljes nga burgu. Ndër vitet ’91‑,97 vetëm njëherë e kisha takuar atë. Në vitet e burgut kur i vdiq e ëma vajta bashkë me shumë të tjerë kolegë për ti shprehur ngushëllimet. Bile me anë të Gramoz Ruçit i nisëm fjalë para se të shkonim për ngushëllim me Aleksandër Frangajn, Frrok Çupin, Armand Shkullakun, Andi Bushatin, Teodor Kekon, etj., se nëse i nevojitet ndonjë ndihmë financiare për të kryer ceremoninë e përcjelljes së nënës së tij ishim gati të merrnim në financat e lodhura të gazetës AKoha Jonë@. Miku në ditë të vështira të nevojitet. Por nuk patën nevojë, pasi biznesmeni Gaz Demi kishte paguar gjithçka duhej për ta nderuar familjen Nano. Kam qëndruar vetëm për vetëm me Fatosin dhe të atin, Thanasin, për afro 30 minuta, aq sa u bë xheloz Namik Dokle e Gramoz Ruçi. Mbaj mend si sot që insistonte që ne si gazetarë të gazetës AKoha Jonë@ të mos tërhiqemi para presioneve të pushtetit të Berishës. ADo të dijmë t’ua shpërblejmë qendresën stoike që po bëni@ ‑tha dhe iu drejtua Thanasit, të atit : AUa kemi borxh si familje këtyre djemve"! Mbaj mend që i kam thënë, ndër të tjera, se familja, pra gruaja e tij Rexhina dhe fëmijtë le të vijnë e marrin lekë, aq sa kemi mundësi financiare, duke gjendur anën Aligjore@ si honorare për Ashkrime@. Kështu që vetëm me një takim nuk mund të krijosh idenë për virtytet apo veset e një njeriu. Nanon e përkrahnim me kolegët gazetarë të gazetës AKoha Jonë@ gati në idil, pasi jo vetëm që e quanim burgosjen e tij të padrejtë e politike, porse edhe nga letrat e tij dërguar gazetës na thoshte se Ajeni dallëndyshet e lirisë dhe heronjtë e një epoke të re që po lind@. Bile gazetari Andi Bushati ishte gati në shfrenim një nanoist i pangopshëm. Kurse Frrok Çupi, ishte i bindur se e majta shqiptare mbetet e përçarë dhe Berisha sundon përgjatë shumë viteve nëse Fatos Nanon nuk e nxjerrim nga burgu. Të mos harrojmë se n‑_ ia kishin bërë gati Alitarin@, pasi Servet Pëllumbi, Namik Dokle e Ilir Meta, as që donin t’ia shihnin surratin. Ata e njihnin përbukuri nga afër. Thoma Gëllçi, asokohe kryeredaktor i gazetës AZëri i Popullit@ ishte urdhëruar që të mos botonin mocionin për debat në PS të kryetarit pas zgjedhjeve të vjedhura të 26 majit 1996. Dritëro Agolli, Pandeli Majko, Gramoz Ruçi, Kastriot Islami, Arta Dade, Ermelinda Meksi dhe Përparim Sanxhaku bënë gjatë viteve të burgut të pamundurën që të lirohej kryetari Nano. Në ditët e një greve urie për Nanon në selinë rozë zoti Luan Hajdarga, përveç qofteve e pulave të pjekura, mbante tek koka edhe dosjen e burgosjes së kryetarit të PS‑së. Pra duke qenë me të drejtën dhe kundër çdo shfrytëzimi të pushtetit nga çdo mazhorancë unë dhe stafi i gazetarëve të gazetës ende nuk e njihnim si njeri Fatos Nanon. E shikonim si lider të burgosur dhe që i ishte privuar liria. Sa herë na kanë rrahur punonjësit e SHIK‑ut të Gazidedes na thonin, duke na goditur thonin se@ po shkruajtët herë tjetër pro Nanos do t’iu shqepim në dajak@. Dhe realisht dajaku në atë kohë nuk na ka munguar. E merrnim si racion tre herë në muaj. Kishte raste edhe me tepër. Megjithatë ky ishte kryetari i PS‑së që njihnim deri sa doli nga burgu e ndofta aty nga vitet 1999‑2000 filluam të kuptojmë se nuk ishte ai lideri me virtyte që idealizonim. Megjithatë që të mos i largohem asaj çka doja të thoja në fillim zoti Nano është e mbledhur në grykë të fytit vesi i smirës për dikë tjetër, i cili realizon suksese apo para në mënyrë të ligjshme. Kur i tregojnë, urdia e servileve, se filan tregtar apo iks njeri i njohur ka suksese në diçka apo sidomos në para, atëhere ai bëhet shumë keq. Një shpirt i zi duket sikur i merr frymën dhe urdhëron gjithçka që ta mposht, ta vjelë apo ta shikojë rrugëve si lypës atë që ka bërë sukses me punën e tij dhe është bërë i njohur.
E kisha dëgjuar nga shumëgojë në PS për një ves të tillë që Nano ndjehet keq kur dëgjon mirë për dikë, sidomos në fushën e politikës apo financave. Çfarë ti bëj këtij njeriu‑thashë me vete një ditë. Ej bela, mendova, do ti kurdis një lojë djallëzisht që ta shikoj me sytë e mijë këtë ves të tijin.